Dinsdag trad Bruce Springsteen op met een roze wolk boven het podium. ’s Ochtends waren er nog flinke plensbuien geweest, de lucht zat potdicht. Maar toen! Rond vieren brak een mager zonnetje door dat steeds meer aan kracht won. Nu is bij een concert in de openlucht gewoon droog al heel wat, maar als er ook nog zon is, dan is iedereen blijer.
Dat is een cliché van jewelste.
Wetenschappers kregen begin negentiende eeuw belangstelling voor de stemmingswisselingen die ze waarnamen in de verschillende seizoenen. Een winterse dip en een zomerse opgewektheid, die moeten wel veroorzaakt worden door het verschil in de hoeveelheid zonlicht die we in die periodes ontvangen. Dr. John Harvey Kellogg (1852-1943), samen met zijn broer Will Keith Kellogg bekend van de cornflakes, stichtte in Michigan het Battle Creek Sanitarium, waar patiënten allerlei buitenissise therapieën konden volgen, vaak gericht op voeding en ‘seksuele hygiëne’. Tussen de vier- en vijfduizend mensen per jaar kregen er lichttherapie. Voor Kellogg was licht een panacee, hij paste het toe bij iedereen, van diabetes- tot gangreenpatiënten. De werking bleef uiteraard uit. Maar dat licht een positief effect op ons gemoed kan hebben, staat ondertussen wel vast.
In Amerika is vanaf de jaren zeventig veel onderzoek gedaan naar SAD, seasonal affective disorder. (Geen grap). Vanaf het begin werd vermoed dat SAD veroorzaakt werd door fluctuaties in de hormoon- en neurotransmitterhuishouding. Onderzocht werd hoe licht invloed heeft op de aanmaak van melatonine en serotonine en of daarin de oorzaak van SAD kan liggen. Wetenschappers zijn er nog niet uit en vermoeden dat stemming niet zo eenvoudig door één fysiologisch mechanisme bepaald wordt. Toch, lichttherapie werkt. Light really does make right.
Zomers waren nooit zo zonnig als in de popmuziek van de jaren zestig en zeventig. Pophistorici onderscheiden zelfs een genre, bubblegum, dat volledig gericht is op dat blije, luchtige gevoel van een zomerse dag. Als de muziek te moeilijk, te rock of te psychedelisch wordt, dan is het geen bubblegum meer. Het moet precies die sprankeling en schijnbare oppervlakkigheid hebben. De gouden tijd van bubblegum was tussen 1967 en 1972. Het bekendste nummer is Sugar Sugar van The Archies. Maar de Schotse band Middle of the Road kon er ook wat van. Met Chirpy chirpy cheep cheep en Tweedle dee tweedle dum kreeg zomerse vrolijkheid een nieuw vocabulair. In 1971 bracht de groep Soley Soley uit. Soley is in dat nummer een geliefde die gemist wordt, until you came back. Soley? Soleil! Sole![youtube https://www.youtube.com/watch?v=6eaCM5m8y6o]

Voor deze post is gebruik gemaakt van: Peter A. Ensminger, Life under the Sun. Yale University Press 2001.