Die nostalgie van gister, dat blijft een lastig onderwerp. Ooit gebruikte ik er het lelijke woord ’tijdkitsch’ voor. Dat geeft wel goed aan dat er iets leugenachtigs binnensluipt, bij al te veel nostalgie. Van de andere kant: als kind kon ik me er al mee wapenen tegen de lelijkheid van de eigen tijd. Het waren de jaren zeventig en over het Limburgse boerenland werd (al decennia) een wezenloos modernisme uitgerold. Volledig ongeïnspireerde blokken werden in historische centra gebouwd, kolkende beken werden ‘genormaliseerd’, boerenhoeves onherstelbaar bij de tijd gebracht. Praktisch iedereen ziet nu in dat het vergissingen waren. Ik denk even aan de woorden van Joni Mitchell: You don’t know what you’ve got ’till it’s gone.
Hou me ten goede, ik ben geen reactionair die tegen elke verandering is of terug wil naar vroeger. Maar het behouden van een kwaliteit die er al is (in een landschap bijvoorbeeld) is wel heel belangrijk. En als je dan iets moet opgeven, doe het dan goed. Gister was ik in de Brabantse Biesbosch en daar zijn complete landbouwpolders omgevormd tot ‘natte polders’ die bij hoge waterstanden van de rivieren, vol kunnen lopen. Het nieuwe landschap is schitterend ontworpen -waarover volgende week meer. Nu blijf ik nog even dromen op mijn hof.[youtube https://www.youtube.com/watch?v=bGumswPIg98]

Gé Reinders – D’n haof

16 buim op 140 veerkantje maeter
Varens, eine viever en veer viburnum struuk
En as se ins get lekkers wils ruke
Mós se in ’t veurjaor komme ruke wie dae Viburnum hie ruuk
Bie ós in

D’n haof, d’n haof, d’n haof
Dit veult as ’t landj waat ós is belaof

Achter in d’n haof dao sjteit ’n benkske
Dao zitte veur ós zóndigsjmorges mit z’n twee
Dan loesjtere veur nao ’t loeje van de klokke
Maar ich hoof neet meer, ich baej mit ’n tas thee
Biej ós in

D’n haof, d’n haof, d’n haof
Dit veult as ’t landj waat ós is belaof
Neet te geluive wie det greujt oet water en sjtaof
Kiek wie det hie bleujt bie ós in d’n haof

En hie barst van de maerels mit klein maerelkes
En op häör beurt barste die beester van de maerelestróntj
En dao zin d’r bie, det zin van die klein, vrekke maerelkaerelkes
Die sjiete dich veur de peut en kieke dich aan van waat löp dae gekke vent hie róndj

Biej os in d’n haof, d’n haof, d’n haof
Die mattiese meine det ’t hie aan de maerels is belaof
Maar zelfs maerelestróntj waert mit ’n bietje water weer sjtaof
Mesjien det ’t daoróm zo bleujt bie ós in d’n haof

En aaf en toe dink ich: waat is dit toch ’n versjrikkelik sentimenteel liedje
Jóng doe waers aad, noe geis se ech te wied
Maar dan loup ich dao en dan zeen ich zo get wie ’n sjtom vergeetmenietje
Dan wil ich dao euver zinge, det mót ich toch in ’n liedje kwiet, euver

D’n haof, d’n haof, d’n haof
Dit veult as ’t landj waat ós is belaof
Neet te geluive wie det greujt oet water en sjtaof
Kiek wie det hie bleujt bie ós in d’n haof

D’n haof, d’n haof, d’n haof
Veur höbbe al, van Hedelfingers toet waem-wit-laof
En det greujt hie allemaol zo maar oet water en sjtaof
Kiek wie det hie bleujt
Reuk wie det hie greujt bie ós in d’n haof