In januari 2016 is de Britse kunstenaar Andy Goldsworthy in Nederland. De gemeente Doesburg nodigde hem uit ‘voor een project’. Dat wil nog niet zeggen dat de stad dan ook  onmiddellijk een Goldsworthy rijker is. De kunstenaar verblijft er eerst een week. Dat past bij zijn manier van werken: alles draait om het specifieke van de plek. Die moet je dus goed op je in laten werken: hoe zit het hier aardkundig in elkaar? Welke planten en dieren komen er voor? Hoe gebruik(t)en mensen de ruimte? Bij zijn laatste bezoek aan Nederland werkte hij in het Westen, in Schoorl en Baarn. Dat was in 1999 en op uitnodiging van Staatsbosbeheer dat zijn honderdjarig bestaan vierde. Goldsworthy verbaasde zich over het ontbreken van stenen in de bodem. Hij vond (duin)zand, veen en klei. Voor ons volkomen vanzelfsprekend maar zijn verwondering opende mij ook de ogen voor hoe uniek ons landschap is. Dat is misschien wel het beste aan Goldsworthy: hij haalt de essentie uit het gebied waarin hij werkt. En die wezenlijkheid is letterlijk, om twee redenen: hij werkt (bijna altijd) met materialen die hij ter plaatse aantreft en hij is niet bezig iets te verbeelden -zijn werk ‘stelt niet iets voor’. Het is alsof het organisch uit de natuur voortkomt, maar het is afwijkend genoeg om de hand van de meester in te ontwaren. Kortom het is enorm spannend waarmee hij in 2016 komt. Zou mij niks verbazen als hij gegrepen wordt door de IJssel. En het kan haast niet anders of de linies van Doesburg zullen hem uitdagen. Samen, dus rivier en vestingwerken, vormen ze een groen-blauwe omsingeling van de stad -dat geheel is al een gigantisch kunstwerk. En ik denk dat Andy daar niet mee wil concurreren. Maar wat ga je dáárnaast zetten?[youtube https://www.youtube.com/watch?v=VApa57yZT0U]
Het is allemaal vooruitlopen op de zaken. Een beetje mag, zoals het Doesburgse Kunstlab deed. Deze ‘community van creatieven’ nam het geweldige initiatief om kinderen van verschillende klassen mee naar buiten te nemen. Al was het daarbij gebleven! Maar in Doesburg kregen de kids eerst kunstbeschouwing aan de hand van foto’s van Goldsworthy’s werk. Vormen zien, materialen herkennen en erachter komen dat (zonder dat je ’t zo moeilijk formuleert) de geest vrij mag zijn. De kinderen maakten een ontwerp dat ze buiten, op onder andere de Lage Linie, uitvoerden. Kijk die vorm in kweeperen! En maar goed dat die enorme tak, afgewaaid tijdens de zomerstorm, nog niet opgeruimd was… Ik vroeg me trouwens af, als er geen ontwerp was gemaakt, zouden de kinderen spontaan met een patroon gekomen zijn? Ik zou het eens uitproberen als ik begeleider was. Wat nou zo goed is: ik hoorde van de medewerkers van Kunstlab, die op de verregende ‘kinderkunstdag’ op een gegeven moment toch echt wel naar binnen wilden, dat de kinderen van geen ophouden wisten. Dat merken we bij Staatsbosbeheer ook altijd. Spel in de natuur is eindeloos.