Deze week kom ik niet echt buiten. Het is druk met jaarplannen en andere kantoorzaken. Gelukkig heb ik mijn tuin. Die is nog geen tien vierkante meter -wat een makelaar een plaatsje noemt. In Utrecht ken ik wel plaatsjes, waar in de loop van de jaren stukjes vanaf gesnoept zijn voor berghokken, serres en andere uitbouwsels, van nog geen twee vierkante meter. Maar er staat wel een boom in! En dat is genoeg om toch heel veel natuur mee te krijgen: insecten, vogels, vleermuizen, de seizoenen.
Mijn plaatsje is blauw. De Salvia bloeit uitbundig. Het is een ‘uliginosa’. En daar lees je uiteenlopende dingen over op het internet. Op de site van Tuinieren staat: “Salvia’s doen het overal zolang de grond maar niet te nat is.” En ook Appeltern rept van ‘een droge plaats’. Kwekerij De Hessenhof schrijft: “Een plant die oorspronkelijk uit Argentinië komt en daar op natte plekken en zelfs in moerassen groeit.” Die laatste heeft gelijk. ‘Uliginosa’ is zelfs Latijn voor moerassig. Dus deze Salvia staat bij mij met zijn voeten in het water (iets waar maar weinig planten tegen kunnen) en hij floreert. Hij maakt lange aren met hemelsblauwe bloempjes. Dat blijft hij doen tot de eerste echte vorst. Soms zijn er dan takjes van wel twintig centimeter helemaal blauw bebloemd.
Dat het al wel heel laat in ‘het seizoen’ is, zie ik aan de dagbloem, het blauwe pispotje zal ik maar zeggen. In de zomer zit die ’s ochtends vol bloemen die rond een uur of elf al beginnen te verwelken. En zo gaat het dag in dag uit. Nu lijkt een knop op springen te staan maar doet er alsnog dagen over om open te gaan. Te weinig licht en warmte. Hun botanische naam is Ipomoea, van het Griekse ips (worm) en homoios (gelijkend) en ik neem aan dat die slaat op de bloemknoppen. Die lijken wel wat op een vette made. De mooiste Ipomoea’s zijn diep blauw, zonder een zweem roze. Die zie je vaak op zeventiende- en achttiende- eeuwse bloemstillevens, zoals hier bij Jan Davidsz de Heem. Of ze er iets betekenen weet ik niet, maar een bloem die maar een paar uur bloeit is uiteraard ideaal om te verwijzen naar de korte duur van het leven, en dat je dat maar beter godsvruchtig kunt doorbrengen.Er is nog meer blauw. De andijvie bloeit, helaas wat fletser dan andere jaren. Alsof hij de concurrentie met de Salvia op voorhand heeft opgegeven. Maar de plant is wel indrukwekkend: een stevige staak met talloze zijtakken, en zo’n een meter zestig hoog.
En er is schijnblauw. Van de monnikskappen. Die zijn hartstikke paars maar als ik ze fotografeer verschijnen ze in het mooiste blauw -tenminste in het schermpje van mijn camera. Achter een professionele Apple uitrusting van een collega zijn ze weer paars. Ik lees verschillende sites die me proberen uit te leggen hoe het kan en wat er aan te doen is. Ik snap er niets van en laat het zo.
En dan. Alles blauw, dat werkt niet. Blauw heeft tegenstelling nodig om echt blauw te worden. Die is er nu. De hosta is diep in de herfst: geel!

Naschrift: dit jaar (2016) kocht ik een salvia bij een kweker die mij verzekerde dat hij de plant in behoorlijk droge omstandigheden had grootgebracht. Ook deze plant doet ’t geweldig. Misschien is het dus wel als bij sommige irissen die tegen heel nat en droog kunnen.