[youtube https://www.youtube.com/watch?v=WLoYFvbR0XY]In zijn boek over prikkeldraad legt Dick Wittenberg uit hoe de uitvinding van deze afrastering het mogelijk maakte dat het Amerikaanse Middenwesten, het prairielandschap van de Great Plains, werd ingenomen door akkerbouwers. Van de vele miljoenen hectares natuurlijk grasland is nu nauwelijks nog een stuk te vinden dat niet is omgeploegd. Voor deze gesettelde landbouw de dienst ging uitmaken, was het hart van de Verenigde Staten het gebied van de cowboys, veehouders die hun kuddes vrij lieten grazen op de uitgestrekte prairie. Rond 1865 was het Middenwesten ook nog het terrein van nomadische Indianenstammen. Na de uitvinding van het prikkeldraad in 1874 was het in 25 jaar tijd gedaan met de leefwijze van beide groepen. Maar het mythische beeld van de cowboy is er voor altijd. Hij staats voor de vrijheidslievende Amerikaan. En zijn lijflied is uiteraard Don’t fence me in. In 1934 gecomponeerd door Cole Porter die ook de oorspronkelijke tekst van Robert Fletcher aanpaste. Iedereen heeft het gezongen, van Bing Crosby tot Ella Fitzgerald. En hier zie je Roy Rogers die het in 1944, in een opnieuw aangepaste vorm, in de film Hollywood Canteen bracht. In 2013 haalde het bureau voor toerisme van de staat Nevada het nummer weer van stal voor een campagne. Het werd toen gezongen door The Kills.

Oh, give me land, lots of land under starry skies above
Don’t fence me in
Let me ride through the wide open country that I love
Don’t fence me in

Let me be by myself in the evenin’ breeze
And listen to the murmur of the cottonwood trees
Send me off forever but I ask you please
Don’t fence me in

Just turn me loose, let me straddle my old saddle
Underneath the western skies
On my cayuse, let me wander over yonder
Till I see the mountains rise

I want to ride to the ridge where the West commences
And gaze at the moon till I lose my senses
And I can’t look at hobbles and I can’t stand fences
Don’t fence me in

Oh, give me land, lots of land under starry skies
Don’t fence me in
Let me ride through the wide country that I love
Don’t fence me in

Let me be by myself in the evenin’ breeze
And listen to the murmur of the cottonwood trees
Send me off forever but I ask you please
Don’t fence me in

Just turn me loose, let me straddle my old saddle
Underneath the western skies
On my cayuse, let me wander over yonder
Till I see the mountains rise

I want to ride to the ridge where the West commences
And gaze at the moon till I lose my senses
And I can’t look at hobbles and I can’t stand fences
Don’t fence me in, no
Pop, oh don’t you fence me in

Hoezeer de Amerikaan ook van zijn vrije ruimte mag houden, de Verenigde Staten zijn wel aan het verhekken. Het klassieke suburbane beeld van Amerika bestaat uit een grote groene lawn. De ene voortuin gaat naadloos over in de andere. Een suggestie van openheid. Maar ondertussen ontstaat er ook een tweedeling. Van de ene kant komen er sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw meer gated commnunities, afgesloten buurten waar je alleen via een beveiligde toegang binnenkomt. Van de andere kant is duidelijk dat, zeker sinds de crisis, een groot aantal Amerikanen noodgedwongen in trailers is gaan leven. Je ziet dat overal langs de weg: lapjes grond met prikkeldraad omheind en vol met caravans.
Toch, van hun National Parks kunnen we veel leren. Ook als de schaal heel anders is in Nederland. Dan gaat het om de vrijheid die je toevertrouwd wordt.