I felt one with the land, aldus zanger en gitarist Ryley Walker. Zaterdag stond hij op het festival Into The Great Wide Open op Vlieland, en zondag sprak hij daarover deze woorden in Paradiso in Amsterdam, waar ik hem  zag. Hij hoefde hier geen eilandgasten te pleasen, dus ik geloofde ‘m onmiddellijk. Over Ryley schreef ik al eerder. Luister vooral zijn prachtige Primrose Green nog eens terug. Het gebeurde weer, op het concert, alsof ik het mooiste van de jaren zeventig herbeleef. En altijd bij zijn muziek zie ik weides en velden voor me.
Heel veel artiesten die op ITGWO staan, spelen nog datzelfde weekend elders in het land. Geweldig om te horen wat het eiland met ze doet. Vorig jaar noemde ik op dit blog Peter Solo van Vaudou Game die over Vlieland sprak als paradise island.
In Paradiso hoorde ik ook een juffrouw die wat zeurde over de wind op het eiland. Zij snapte duidelijk niet de magie van Vlie. De jongens van The Deslondes trof ik in de snackbar tegenover Paradiso. Ik vroeg zanger Sam Doores of hij zich herkende in het verhaal van de zangeres die zo’n last had van het gewaai. “Are you kiddin’ me? Vlieland is fucking awesome.” Dat lijkt me nu ook. Het erge is, ik ben drie keer op het eiland geweest, voor werk, en niet verder gekomen dat Oost-Vlieland. Dat is het enige dorpje op het eiland. Dus nu is het besloten. Ik ga naar Vlieland. Niet eens voor het festival. Maar voor het land.

De bovenste twee foto’s zijn van Staatsbosbeheerder Jorien Bakker die op Into The Great Wide Open was. De onderste foto, genomen door Manon Wigny, toont Ryley Walker die mijn spijkerjack signeert.