[youtube https://www.youtube.com/watch?v=96qBM4LL2ps]Het nieuwe album van de jonge, Amerikaanse zanger en componist Ryley Walker is vol lof door de critici ontvangen. Het heet Primrose Green, wat letterlijk ‘sleutelbloem groen’ betekent, maar daarover zo meteen meer. Termen als ‘bucolisch’ en ‘pastoraal’ worden veelvuldig gebruikt om Walkers sound te typeren. Ze geven een soort landelijk geluk aan dat uit zijn muziek moet spreken. En ja dat snap ik wel. Het wachten is op de popjournalist die ‘halcyon days’ van stal haalt, en dan daarmee de zonovergoten seventies bedoelt. (En ik denk dan aan: op een oude McCormick, met zo’n metalen kuipstoeltje, door een stoppelveld racen).
Terwijl Walkers muziek heel erg van nu is, hangt er zeker iets van de seventies (en de late jaren zestig) omheen. Zijn stem doet denken aan die van Tim Buckley. En zelf is hij de eerste om toe te geven dat hij eindeloos naar Led Zeppelin luisterde. En dan bedoelt hij vooral Led Zeppelin III uit 1970, neem ik aan, met veel fantastische akoestische, folky nummers.
Je zou haast gaan denken dat Walker zelf een country lad is. Maar hij groeide op in het industriële Rockford in Illinois. Dat is de Midwest, of the heartland. Wat eigenlijk niks anders wil zeggen dan mais. Eindeloze maisakkers. Waarschijnlijk al van de zwaar met gif bespoten Monsanto-variëteit. In een interview voor Noisey zei hij: “My entire life has been corn fields, highways, shit traffic, big city. Between the McDonald’s and the big buildings, there’s just corn, man. You drive forever and all you see is corn.”
Nu is industrieel verbouwde mais de pest voor je landschap. Niet alleen omdat het veel te hoog opschiet waardoor je niks meer ziet, maar vooral omdat waar mais staat, praktisch niks anders meer kan leven. Met zijn snelle groei, overschaduwt de plant letterlijk alles in zijn omgeving. Ik hoor er niks over bij Walker, maar hij merkt wel iets anders belangrijks op: de hele folk revival begint in de stad. Misschien wel omdat de stedeling het zo broodnodig heeft, om zich te verbinden met de natuur en het land – al zijn die vaak van een gedroomde soort. Niet voor niks heeft Natuurmonumenten zo veel leden in de stad.
En dan die titel. Die verwijst naar een zelfbedachte cocktail bestaande uit whiskey met daarin opgelost vermalen zaden van de dagbloem. Geen aanrader! -zegt Walker zelf. De zaden werden (en worden) in Midden-Amerika ritueel gebruikt om in contact te treden met de goden. En zijn geen speeltje voor verveelde tieners die als een dude willen trippen, zou ik daaraan toevoegen.

En zaterdag is Ryley Walker weer in Nederland. Hij speelt in Paradiso dat hem aankondigt met ‘hypnotieserende folk’ (sic). Er zijn nog kaartjes. Zie ik je daar?

Met dank aan Katja van Nus voor de muziektip. Tip terug: La Blogothèque.
Ik ben gecharmeerd van deze knutselclip. Maar van Walker zijn ook echte opnames te vinden op youtube.