[youtube https://www.youtube.com/watch?v=4Tm85uu1zig]Vrienden maken zich al jaren een klein beetje zorgen: ‘straks plakt hij Nana Mouskouri in zijn blog.’ En jawel, hier is ze. Gewoon omdat ze After the Gold Rush het mooist van allemaal zingt. Mooier dan Neil Young (die het schreef voor het gelijknamige album uit 1970).
Nu is het natuurlijk geen wedstrijd, maar ga er maar aan staan om dit nummer a capella te brengen. Zien jullie ook een vastberadenheid die bijna rebels is, zoals ze hier zingt?
Ooit had je camp. Daar zijn deftige opstellen over geschreven, maar uiteindelijk kun je het samenvatten in ‘it’s beautiful because it’s ugly’ (met dank aan Susan Sontag). De term bestond al veel langer, maar in de jaren negentig van de vorige eeuw werd hij bij ons algemeen. En waar het op neer kwam is dat allerlei zaken, van volksmuziek tot gipsen Mariabeelden, met een vette knipoog door ‘weldenkende mensen met een goede smaak’ werden geëtaleerd. Uiteindelijk is het niets anders dan een intellectuele maskerade. Immers je vindt iets mooi of niet. Een spel of grap maken van je smaak, dat houd je nooit lang vol. Ik vermoed trouwens dat camp iets typisch was voor een protestantse cultuur die zich wat beeldtaal betreft emancipeerde. Hoe dan ook, heel veel mensen bleken wat ze eerst als gebbetje brachten, écht mooi te vinden. De rest werd opgeborgen of belandde in de kringloopwinkel. Einde camp. O ja, voor mij is After the Gold Rush door Nana dus geen camp. Nooit geweest ook.
Maar waar gaat het lied eigenlijk over?

Well, I dreamed I saw the knights in armor coming
Sayin’ something about a queen
There were peasants singin’and drummers drumming
And the archer split the tree
There was a fanfare blowin’ to the sun
That was floating on the breeze
Look at Mother Nature on the run in the nineteen seventies
Look at Mother Nature on the run in the nineteen seventies

I was lyin’ in a burned out basement
With a full moon in my eyes
I was hopin’ for a replacement
When the sun burst through the skies
There was a band playin’ in my head
And I felt like getting high
Thinkin’ about what a friend had said
I was hopin’ it was a lie
Thinkin’ about what a friend had said
I was hopin’ it was a lie

Well, I dreamed I saw the silver spaceships flying
In the yellow haze of the sun
There were children crying and colors flying
All around the chosen ones
All in a dream, all in a dream
The loading had begun
Flyin’ Mother Nature’s silver seed
To a new home in the sun
Flyin’ Mother Nature’s silver seed
To a new home in the sun

Neil Young schreef het toen hij eind jaren zestig in het Californische Topanga verbleef en eindeloos ritjes maakte door de Santa Monica Mountains. Meestal was hij apestoned. In zijn memoires zegt hij over die tijd: “We reden naar de bergtoppen, gewoon om van de schoonheid van Californië te genieten, met onze jonge ogen. Terwijl de wiet onze blik verruimde.” After the Gold Rush gaat volgens velen dan ook over een trip. Neil zingt van And I felt like getting high, en ‘gold’ was slang voor drugs. Maar het lied is niet zo maar een beschrijving van een  hallucinatie. We weten dat Young het bedoelde als een soundtrack bij een film -die nooit geproduceerd is en waarvan het script of de synopsis niet op het internet terug te vinden is.
Toch kun je wel iets meer zeggen over After the Gold Rush, zeker wanneer je andere teksten en albumhoezen (van Prairie Wind en Harvest Moon bijvoorbeeld) bekijkt. Young claimt zijn recht om te dromen en wijst ons voortdurend op de schoonheid van de natuur terwijl de kranten en journaals de grootst mogelijke ellende over ons uitstorten: Look at Mother Nature on the run (in the nineteen seventies).
Op het einde volgt een post-apocalyptisch beeld: Flyin’ Mother Nature’s silver seed / To a new home in the sun. Het doet denken aan het verhaal van Noah, die de natuur redde in de ark. Alleen: wij kunnen nergens naar toe. Er is één aarde.
Neil Young liet zich vorig jaar (nogal ongenuanceerd, dat is waar) uit over de oliewinning uit teerzanden, zoals dat in de Verenigde Staten en Canada gebeurt, en waarvoor toen nog veel grootschaliger plannen waren. Wat Young al 45 jaar zegt is heel simpel: laten we de boel niet verkloten.

Neil Young, Special Deluxe: A memoir of life and cars. Blue Rider Press 2014. Neil Young rijdt nu in een hybride auto.