Dat is een hele sterke opening van een film: vanaf een hoge rots kijk je uit over een berglandschap, met hier en daar wat naaldbomen. Je hoort de ijle roep van een roofvogel. Hijgend laat een uitgeputte hiker zich vallen. Haar voeten zijn kapot gelopen. Tanden op elkaar, en ze trekt de nagel van haar dikke teen. Een stevige vloek en het wordt nog erger: een wandelschoen valt in het ravijn…Dan klinkt het begin van El Condor Pasa van Simon & Garfunkel. In mijn hoofd maak ik het liedje af; “I’d rather be a hammer than a nail.” Maar deze jonge vrouw is a nail, en ze krijgt alle klappen.[youtube https://www.youtube.com/watch?v=tn2-GSqPyl0]
We zien Reese Witherspoon die Cheryl Strayed speelt in de film Wild. Het verhaal is echt gebeurd: in 1995 besluit Cheryl dat ze een stuk van meer dan 1000 mijl van de Pacific Crest Trail (PCT) gaat lopen. Dat is een route (een pad kun je het beslist niet noemen) van Mexico tot Canada. Haar leven in de stad was totaal stuk nadat ze haar moeder op jonge leeftijd verloor. Ze gebruikte heroïne en lag soms letterlijk in de goot. Zonder voorbereiding begint ze aan de tocht, met een ijzeren wil hem te volbrengen en een vage hoop op verlossing.
Onderweg zien we flashbacks naar de vreselijke dingen uit Cheryls verleden. En het is alsof ze, nu gedwongen door eenzaamheid in de natuur en overgeleverd aan de elementen, opnieuw kan kiezen wat ze daarmee doet. Hoe ver de reis ook gaat, de weg is naar binnen.
Ze moet woestijnen en sneeuwvlaktes doorkruisen, bergen over, door wild stromende rivieren en in wanhoop vervloekt ze God en alle heiligen. Wanneer ze er helemaal doorheen zit, lijkt zelfs de aanvankelijk nieuwsgierige vos haar ook nog te verlaten. Maar ze gaat door. En de vos komt terug, al is het maar één ogenblik. Een bemoedigend teken van de natuur. Wat als al die ellende uit het verleden erbij hoorde? Wat als ze zichzelf vergeeft? Of het helemaal goedkomt met Cheryl, kun je niet uit de film opmaken (uit haar echte leven wel: het komt heel goed), maar na alle ontberingen ontdekt ze how wild it was to let it be. En met ‘it’ bedoelt ze de natuur, zichzelf, alles. Life is sacred.
Om voor de hand liggende, maar wat oppervlakkige redenen wordt de film vergeleken met Into the wild en zelfs met Eat, Pray, Love. Zeker, bij alle drie gaat het om catharsis; getroubleerde hoofdpersonen zijn op zoek naar loutering. Maar Wild is veel directer. De film is als een pelgrimage waarbij het spreekwoordelijke afpellen van de schillen en rokken van de ui om tot de kern te komen, centraal staat. En dan maar ’s zien of er een kern is…

Ondertussen kan ik mijn eigen geluk niet op. In mei ben ik daar, bij een stukje van de Pacific Crest Trail. En Joni Mitchell zingt California oh will you take me as I am?