De britse fotografe Ellie Davies (1976) deed het goed op Art Rotterdam. De galerie die haar vertegenwoordigt, Sophie Maree in Den Haag, toont haar werk nog tot eind deze maand.
In de pers kwam ik bij verschillende besprekingen van Davies’ foto’s het woord oerbos tegen. En dat is nu juist niet wat die platen tonen, of waar Davies mee bezig is. Voor haar is het bos -ze groeide op aan de rand van het New Forest in Zuid-Engeland -juist een beeld waarin ze de voortdurende wisselwerking tussen mens, of cultuur überhaupt, en de natuur kan zien. Heel lang geleden, na de laatste ijstijd, kwam er weer bos op plekken waar dat voorheen onmogelijk was. Wat wij nu het New Forest noemen, bestond toen voor een groot deel uit lindes. In de middelleeuwen waren er vooral veel eiken. Hoe dat zo kon gebeuren weten we niet met zekerheid, maar menselijke bemoeienis heeft er zeker mee te maken. Als je bijvoorbeeld bomen regelmatig knot (en hout en blad niet terug laat komen in de natuurlijke kringloop), strooisel weghaalt en de boel begraast dan wordt de bodem armer. Veel meer weten we over hoe het kan dat er zoveel majestueuze beuken in het New Forest staan. De oude eiken zijn in de zeventiende en achttiende eeuw gekapt ten behoeve van de scheepsbouw. Er voor in de plaats kwamen beuken. Daarvan kun je nagaan dat de mooiste en oudste, met geweldige meerstammige kronen van voor 1698 dateren. Toen kwam er namelijk wetgeving die knotten verbood -die techniek leverde te weinig robuust opgaand hout op. De al geknotte beuken groeiden vervolgens uit tot de ‘woudreuzen’ die er nu nog staan. Ironisch genoeg zullen die waarschijnlijk het loodje leggen juist omdat ze niet geknot worden: ze worden topzwaar en bij wind scheuren enorme delen van de boom af. Maar wie op zoek is naar sprookjesnatuur vindt die in het New Forest en andere Engelse bossen, waar soms al duizend jaar begrazing en andere bosbemoeienis plaatsvindt.
Davies maakte eerder werk dat doet denken aan dat van Andy Goldsworthy. Ze construeerde dwellings, ‘verzonnen’ dierenverblijven gestapeld van takken met een intens duister gat als ingang. Ook bestrooide ze een strook van tientallen meters varen met een licht pigment. Van deze actie rest alleen de foto en die toont een oplichtend pad van toverstof.
Haar nieuwste serie foto’s heet Stars. In fraaie bosopnames monteerde ze sterrenklusters die door de Hubble-ruimtetelescoop zijn gefotografeerd. Dat klinkt een beetje als een truc, maar het werkt. Het resultaat is  een sprookje -met, zoals dat hoort, ook iets licht verontrustends. Alsof je vuurvliegjes overdag ziet oplichten. Het allermooist vind ik het werk waar niet eenvoudig geplakt en geknipt is, maar waar het lijkt alsof de fee Ellie Davies een voor een de sterren heeft opgehangen.
Het onbevattelijke van het uitspansel en het minstens zo ondoorgrondelijke, maar schijnbaar vertrouwde van het bos komen bij Davies samen. Daarmee is haar werk niet mysterieus maar mystiek en gaat over de verbintenis van hemel en aarde.

En nu zelf het bos in, ’s nachts als je durft. Het mag op heel veel plekken bij Staatsbosbeheer, maar check voor de zekerheid de borden.