[youtube https://www.youtube.com/watch?v=OivMlWXtWpY]Deze film is ontzagwekkend. We volgen de braziliaanse fotograaf Sebastião Salgado door de ogen van zijn zoon Juliano en meesterfilmer Wim Wenders. Salgado is vooral beroemd geworden met beelden van het grootste leed dat de mensheid is overkomen, of beter gezegd, dat de mens aanrichtte, sinds de vernietigingskampen. We dalen diep af in de hellen van Rwanda, Ethiopië, Mali, Koeweit, voormalig Yoegoslavië en Brazilië. In Rwanda, waar Salgado mensen gek zag worden van ondraaglijk leed, vond bij hem een kentering plaats. Ziek van alles wat hij gezien heeft, concludeert hij dat de mens een verschrikkelijk dier is, extreem geweldadig en altijd ontvankelijk voor nog meer haat. Hij kijkt in het hart van de duisternis en verliest alle geloof en hoop.
Maar dan komt zijn vrouw Lélia met een idee. De familie van de fotograaf heeft jarenlang geboerd op een stuk land dat ooit tot het Altantisch regenwoud behoorde, maar nu totaal kapot geërodeerd is. Zonder zich af te vragen of echt herstel überhaupt mogelijk is, beginnen ze met opnieuw beplanten van de bodem: een miljoen zaailingen, van in totaal meer dan honderd soorten, voor 600 hectaren. We zien Salgado bij zo’n zaailing, blijdschap in zijn ogen, en hij zegt: dit kan een boom worden van 50 meter die de leeftijd van 500 jaar bereikt. Dan zoemt de camera uit en zien we het nieuwe bos. Een natuurlijke waterhuishouding begint zich langzaamaan te herstellen. Er is hoop. De jaguar is terug!