[youtube https://www.youtube.com/watch?v=hB-WHw6uMWg]Vier jaar geleden deed ik mijn televisie weg. Niet dat ik een hekel heb aan tv-kijken op zich. Maar te vaak ging er een avond voorbij met niets anders dan tv. En terwijl ik er niet op zat te wachten, had ik een eindeloze stoet reclameboodschappen tot me genomen en was ik toegesproken alsof ik een idioot ben. Mensen die dan zeggen ‘maar je hoeft toch niet te kijken’ hebben gelijk maar snappen het niet helemaal. Tv-kijken werkt een beetje als snoepen. Niemand dwingt je om suiker te consumeren, maar terwijl je al misselijk bent, eet je die zak toch leeg. Ik voelde me een junk in de ontkenningsfase. Of zoals alcoholica Claire in Gooische Vrouwen (ik keek alles): “Ik ben niet verslaafd, ik heb alleen een doseringsprobleem.”
Dus weg met dat ding. De tijd werd weer van mij. Wat was er ineens veel van! -tijd bedoel ik. Er trad een aangename vertraging in. Je kookt met meer aandacht en zonder het idee dat iets klaar moet zijn ‘voordat de serie begint’. En je kijkt naar je eten, in plaats van naar een scherm. Oh, weer lezen! Zeker, ik dacht nog weleens aan al die tuinprogramma’s op de BBC, maar die waren toch ook heel ‘vlot gesneden’. In Monty Dons tuinboek dwaal ik dagen. En er kwam meer tijd voor buiten. Vorige zomer bracht ik menige avond door met het bespioneren van het nachtleven op en rond mijn teunisbloemen. Beetje maanlicht is al voldoende. (Helaas ontdekte ik toen ook het bestaan van de rat. Maar dat is een ander verhaal). En hoorde ik daar nou een slak een blad aanvreten? Zijn witte bloemen eigenlijk niet gemaakt voor de nacht? En hé een muurvaren heeft zich genesteld in het voegwerk. Helemaal uit zichzelf. Ik mis niks.