Na de post van gister kan er maar een hsftw zijn: Acis And Galatea, van Haendel, uit ca. 1718. De greatest pastoral opera wordt het stuk wel genoemd. Er hebben verschillende auteurs aan het libretto gewerkt, waaronder zo goed als zeker Alexander Pope. Al in de opening wordt de ‘soetichheydt’ van het landleven breed uitgemeten. Het koor zingt:
Oh, the pleasure of the plains!
Happy nymphs and happy swains,
Harmless, merry, free and gay,
Dance and sport the hours away.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=J8yaq6zijwo]
Maar de eeuwige vakantie van de nymfen kan niet voortduren. Galatea is verliefd op de herder Acis. Ze zijn echter gescheiden van elkaar. In een beroemde aria richt Galatea zich tot de natuur. Ze kan niet genieten van de murmelende bronnen, de koele bosschages. Zelfs de kwinkelerende vogels maant ze tot stilte. Acis ondertussen spreekt de genius van de bergen aan: “Direct the way, kind genius of the mountains!”
Het drama wordt nog groter: de monsterlijke reus Polyphemus heeft ook zijn zinnen gezet op Galatea. Hij doodt Acis met een rotsblok. De rouwende Galatea wordt eraan herinnerd dat zij met haar goddelijke kunsten Acis weer tot leven kan wekken. Het verhaal is naar de Metamorfosen (Gedaanteverwisselingen) van Ovidius (eerste eeuw), en dan zit er altijd iets bitterzoets in de afloop. Acis verandert in een eeuwige bron van een rivier -die zachtjes zingt van zijn liefde.
De achttiende eeuw was natuurlijk overweldigend Christelijk -de verlichte atheïstische filosofen komen ook uit die eeuw, maar hadden zeker geen enorme navolging. Toch, er was een elite die het huis volhing met godentaferelen van bijvoorbeeld Poussin, de klassieken las, opera’s bezocht waarin het wemelt van nymfen en monsters, op grand tour ging om de ruïnes van Italië te zien en tuinen liet aanleggen met scènes waarin ze zelf figureerde als in Arcadië. Zouden ze geloofd hebben, die achttiende-eeuwers?