Origami is in Nederland toch vooral iets voor de muffe knutselhoek. Imagoprobleempje, niet meer dan dat. Als je ziet wat er allemaal kan met één vel papier. Op een origamiblog lees ik: “Bij origami voeg je niets toe, haal je niets weg. Je werkt met wat er is.” Als je die beperking goed tot je laat doordringen, komt de bewondering voor origamimeesters vanzelf. In de grote Lichthal van het Tropenmuseum mocht zo’n meester aan de slag. De Zwitser Sipho Mabona maakte een vlucht reuzenvogels. Iedereen mag nu meevouwen aan kleinere vogels. (Het woord crowdfolding is gevallen). Het resultaat is al spectaculair maar de actie gaat door tot het eind van de maand. Mabona was in 2008 de eerste buitenlander die door de Japan Origami Academic Society werd uitgenodigd. Niet alleen beheerst hij traditionele en zwaar wiskundige technieken (met zulke ingewikkelde lijnen dat het me duizelt). Hij kan ook op nou ja, haast expressieve manier met papier werken. En hij maakt juwelen van insecten of een olifant uit een vel van 15 bij 15 meter.[youtube https://www.youtube.com/watch?v=_dlIUW7paWo?rel=0]
Niet in de hal blijven hangen! Verder het museum in, bij de voorwerpen van de Papoea’s gebeurt er iets: een grote krokodil (voorsteven van een oorlogsprauw) loert op de vogels, een houten huispaal lijkt tot in de hemel te reiken, de fregatvogels die erop staan, zijn thuis. Geestenprauwen varen door de lucht. En als we nog even doorvouwen vliegen er straks vogels rond de metershoge bisjpalen.
Op de bovenverdieping is nu werk te zien dat fotografen in opdracht van de National Geographic Society maakten. Dat Amerikaans instituut, met zijn blad, filmkanaal, wetenschappelijke expedities en fantastische fotoboeken bestaat 125 jaar. Ga er maar aanstaan om een selectie te maken uit al die platen. De tentoonstelling is niet eens zo groot maar hij komt binnen. Niet alleen vanwege het leed dat vaak is vastgelegd -iedereen kent de Afghaanse vluchtelinge met de groene ogen. Of het nou gaat om de beroemde ‘papegaai in vlucht’ van Frans Lanting, of de Zambiaan die boven de Victoriawatervallen staat (door Annie Griffiths) het zijn krachtige beelden die tegelijkertijd iets kwetsbaars overbrengen. De hele natuur is er, en we zien hoe de mens haar tot de zijne maakt -al is het maar door de aanwezigheid van de fotograaf. Ik zou wel meer over de beelden willen schrijven, maar dat is knap lastig. Wat zeg je over alles?