Voor de veertiende keer produceert Yvon Scheper een komische opera in de Rottige Meente. Dit door- en doornatte gebied kreeg zijn huidige uiterlijk voornamelijk door het afgraven van veen in de negentiende eeuw. Er is een grote weg door het landschap, de Peter Stuyvesantweg (ja, de koloniaal bestuurder kwam uit Weststellingwerf). Van daaraf voert een gemaaid pad je naar het festivalterrein. Er is een invasie aan springbalsemien om je te begroeten. Van beheerder Alexander Rozema hoor ik dat deze plant niet verder oprukt en geen probleem vormt voor bijvoorbeeld de zeldzame zonnedauw. Wat een overdaad aan bramen dit jaar! Operagasten raken in de vertraging omdat er zoveel geplukt moet worden. En zie de sprookjesachtige eilanden van mos die ontstaan waar oude petgaten langzaamaan verlanden.
Op de achtergrond van elke opera hier blinkt de Scheene, het riviertje dat het gebied doorsnijdt. Bij Opera Nijetrijne doet de natuur altijd mee, soms omdat stukken van het landschap onderdeel van de handeling zijn, vaker nog onbedoeld. Zoals dinsdag op de première. Terwijl het orkest de ouverture speelt, is er in de lucht een libellenballet -elegant en uitgevoerd met de precisie van gevechtsvliegtuigen.
Regisseur David Prins en de producent durfden het aan om het openingstoneel pal in de ondergaande zon te plaatsen. Het publiek kijkt in het tegenlicht. Je kunt natuurlijk de klep opzetten die uitgereikt wordt, maar ik geniet van een schaduwpoppenspel. En van de stemmen, die samen uitzonderlijk mooi kleuren. Maar die schoonheid is echte operaschijn! Uitgevoerd wordt namelijk Opera Passé, een parodie op (alles wat er mis kan gaan bij) een operaproductie. We worden getrakteerd op een strijd tussen grote ego’s. Allereerst van de diva’s. Sopraan Ella Rombouts blaast iedereen weg, maar ja zij is wel ‘over-de-hill’ en het wordt vechten met de andere zangeressen om de mooiste aria’s. En het botert ook niet tussen theaterdirecteur, componist en librettist. Dansers en zangers vinden mekaar ook maar niks. Kortom, de klucht die ontstaat wordt steeds complexer. Het is nog een wonder dat het soort van lukt de ‘opera in de opera’ op te voeren. Dan snap je hoe slim en gelaagd de boel weer in elkaar zit, zoals altijd in Nijetrijne. Wat ook een compliment is voor muzikaal leider Vaughan Schlepp die telkens vergeten of minder bekend materiaal uit de achttiende eeuw opduikt dat als basis dient voor ‘een Opera Nijetrijne’. (Dit jaar is dat L’Opera Seria van Gassmann uit 1769, in Nederland pas in de jaren negentig van de vorige eeuw ‘ontdekt’).
Na de voorstelling gaat het opnieuw door de natuur. Nu beschenen door een bleke maan, net niet vol. Het wordt weer stil in Nijetrijne. Iedereen terug naar Amsterdam.