[youtube https://www.youtube.com/watch?v=ti0HDtRY8u4?rel=0]Zouden ze helpen, dit soort melige filmpjes? Ik bedoel dan niet alleen in de kennisoverdracht – wat is een reptiel/salamander/amfibie/kikker/pad/slang – maar vooral met het wat minder eng maken van die beesten. Misschien bestaat er zoiets als een primal fear, een aangeboren angst die in principe gezond is omdat hij je alert houdt bij gevaarlijke dieren. Vaak wordt gewezen op de primaire angstreactie van chimpansees bij het zien van een slang. Nu is een mens geen aap en misschien hebben wij wel primal fears én cultureel bepaalde angsten. Een combinatie van beide populariseerde Carl Sagan in de jaren zeventig met zijn boek The Dragons of Eden waarin hij theoretiseerde over een oerstrijd tussen vroege mensachtigen en reptielen. Als een soort cultureel bezinksel resteren daarvan onze mythes en legendes over draken en aanverwante monsterdieren. In Europa hebben we een lange traditie om alles wat maar een beetje kruipt eng te vinden. Er zijn zelfs afbeeldingen waarin de slang uit het paradijs een soort enorme salamander is.
Nu hoeven kinderen van mij niet met een slang te gaan knuffelen (geen goed idee voor slang en kind) en ik had een  enorme hekel aan Steve Irwin, maar wat meer bekendheid met de schoonheid en bijzondere levenswijze van reptielen en amfibieën, ja. Want onbekend maakt onbemind. (De Nederlandse pers besteedt maar mondjesmaat aandacht aan de onderzoeken naar de vuursalamander en wat de resultaten daarvan kunnen betekenen). Dus hoezee voor de makers van het filmpje. En dan op excursie met de boswachter! Die kan je dan meteen uitleggen dat de vuursalamander niet in het water leeft. En dat hij (zij dus) geen eitjes afzet maar grotendeels ontwikkelde larven baart. Zie! Ze zijn echt fascinerend.
Op het internet vind je reacties van ouders die gestoord worden van kinderen die het filmpje eindeloos opnieuw bekijken en het de hele dag zingen. Blaas ze de kamer uit met Motörheads ‘Love Me Like a Reptile’.