[youtube http://www.youtube.com/watch?v=6-DiOyxCQQI?rel=0]Waarom zou je 2700 kilometer door de Australische Outback willen reizen? Robyn Davidson deed het in 1977 en haar avontuur is nu verfilmd. Ze legde de afstand te voet af, in gezelschap van haar hond en drie dromedarissen als lastdieren en er reist ook nog een dromedariskalfje mee. Op enkele punten onderweg zijn er foto ops voor de National Geographic fotograaf Nick. Het blad sponsorde immers haar tocht. Een kort stukje van de weg legt ze af in gezelschap van een Aboriginal ouderling. Dat moest, het is heilig land waar geen blanke (vrouw?) onbegeleid mag komen. Maar verder is ze vooral alleen.
Al bij het eerste shot, dacht ik ‘kindje kindje, smeer je ín’. Robyn is zo bleek en dan die Autralische kankerzon. Op een gegeven moment hangen de vellen langs haar rug. Zou dat voor het filmeffect gedaan zijn? Je gaat toch niet halfbloot door de woestijn lopen?
De film brengt heel goed in beeld hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn. Vanzelfsprekend was die er al tussen Robyn en haar hond. Tussen haar en de dromedarissen moet die groeien. In Australië zwerven 50.000 ‘wilde’ dromedarissen rond, afstammelingen van last- en rijdieren die in de negentiende eeuw werden ingezet om het binnenland te bereizen. Haar eerste ontmoeting met een dromedaris is meteen een heftige: een bronstige, schuimbekkende hengst moet bedwongen worden. In het Engels klinkt dat meteen akelig: ‘you have to break them’. Alsof het voor domesticatie nodig is dat hun spirit geknakt wordt. Wat waarschijnlijk ook zo is. ‘Show ‘m who is boss’. Gebeurt natuurlijk ook zo bij paarden. Ik heb weleens iemand horen zeggen dat we daarom een collectieve schuld hebben uitstaan bij die dieren.
Tracks wordt ‘het Austalische zusje van Into the Wild ‘genoemd. Dat is een leuke blurb voor de marketingafdeling, maar ik zie het niet zo. Waar de hoofdpersoon uit de Amerikaanse film toch eigenlijk een ‘lost little boy’ is, gaat het in Tracks om een vrouw die volkomen toegewijd is aan haar doel: van Alice Springs naar de Indische Oceaan wandelen. Tracks is een hele goede film ‘in its own right’. Maar waarom Robyn zo’n tocht wou maken? We komen er niet goed achter. Tegen journalisten zei ze ‘why not’. Ook horen we ‘I just want to be by myself’. Nou, dat gebeurt. In de woestijn lopen haar kamelen weg, het water raakt op, ze verliest haar kompas (heel symbolisch). Dan is ze alleen ten overstaan van de natuur. Het zijn de beste momenten van de film.