Het is Earth Day. En ik heb iets te vieren: sleutelbloemen! Ik heb jarenlang gedacht dat die, op één plek na, verdwenen waren uit de bossen in mijn geboortedorp, Spaubeek. Dat blijkt niet zo te zijn. Vlakbij mijn ouderlijk huis ligt een heel klein bos, een strook van 30 bij 70 meter of zo die iedereen gewoon ”t buschke’ noemt. Op negentiende-eeuwse kaarten zie je dat het ooit wat groter was, maar niet heel veel. De generatie voor mij noemde het ‘De Urbelkes’ maar niemand kon mij vertellen wat dat woord betekent. Oorspronkelijk was het een schaarbos, dat wil  zeggen dat er hakhout stond dat geoogst werd. Aan de rand van het bosje was in de tijd dat alles nog met paard en wagen ging de vuilstort. De afgelopen veertig jaar gebeurde er nauwelijks iets in het beheer en het bos verwilderde. Wegverbreding en woningbouw snoepten steeds een stukje van het bos af, met als dieptepunt een slecht geplande wijk in de jaren tachtig. Maar als bij een wonder is de kern van het bosje steeds gespaard. Misschien was het te veel moeite om alle kleine bronnetjes te plempen. Het is er jaarrond hartstikke nat. Een paradijsje voor amfibieën. En je vond er de mooiste slakkenhuizen, minstens zo fraai als exotische schelpen, roze en geel.
Al tientallen jaren staat er prikkeldraad om het bos, ik kwam er nooit meer. Tot afgelopen weekend. Gewoon gaan kijken. En daar stonden ze: slanke sleutelbloemen. En ook nog dotters en gevlekte aronskelken. Het dak van het onbeheerde bos stort in, klimop, bosrank en kamperfoelie woekeren, en hoe klein ook, je waant je in een woud. Even denk je, mag ik hier wel komen? Niet vanwege dat prikkeldraad, maar omdat op die paar vierkante meter de natuur van zichzelf is.
Hoe zou het aan de andere kant van het dorp, bovenop de berg (de rand van het plateau van Schimmert) zijn met de sterappelwei? Er staat nog één appelboom. Het is een juweel.
Celebrate Earth Day. Every day.