“Elke avond kwam een dier naar de koperen burcht, om zijn verhaal te vertellen aan de duizendjarige koning Mansolein.” Dit is de ijzersterke openingszin van Het Sleutelkruid van Paul Biegel (1925-2006). Het boek is al uit 1964 en ik vraag me af of ouders hun kinderboeken voorlezen aan de nieuwe generatie. Dat zouden ze wel verdienen, die boeken van Biegel, net zoals vroeger de sprookjes van  de gebroeders Grimm werden doorgegeven. Dat waren trouwens helden van Biegel.
Een goed kinder- of jeugdboek is ook voor volwassenen een feest. Zo is Het Sleutelkruid niet alleen superspannend, het is ook een fraai opgebouwd geheel. De compostie is een genot: Biegel verknoopt een raamvertelling met twee parallel vertelde verhalen en op het einde brengt hij die ook nog eens bij elkaar. Het duizelt de lezer. Biegel schreef trouwens nooit kinderlijk. Hij zei: “De aard van het kind is niet het klein zijn maar het groot worden.” Dus geen overbodige knieval die leidt tot brabbeltaal.
Koning Mansolein heeft nog maar kort te leven. Zijn redding zou een drank gemaakt van het sleutelkruid zijn. Terwijl de wonderdokter op zoek gaat naar het kruid stuurt hij de dieren die hij tegenkomt naar de koningsburcht om de vorst een verhaal te vertellen. De grappige, droevige, raadselachtige of spannende vertellingen houden de koning in leven tot de terugkomst van de dokter. Wolf, eekhoorn, duinkonijn, eend, schaap, kever, leeuw, paard, draak, bijen, veldmuis en stadsmuis, zwaluw en ezel komen langs.
Het verhaal van de kever is bijna een klassieke fabel, met een wijze les. Een pocherige kever woonde in een fraaie bloesem maar aan de overkant van de beek stond een boom die nog mooier bloeide dan zijn eigen boom; “wat zou ik gelukkig zijn als ik daarin kon wonen” dacht hij.  Maar hoe komt hij aan de overkant? Glazenwassers en spin weigeren hem te helpen. Wanhopig springt hij in het water. Hij bereikt de boom, maar het is herfst en alle bloesem ligt op de grond. Hij wil weer terug. Maar de brug van spinrag wordt weggeblazen. Kever brengt de winter door aan de overkant. Wanneer het weer lente wordt ziet hij zijn eigen bloesemboom opbloeien. Maar hij kan er niet heen. Dan ziet hij de glazenwassers weer, ze vliegen naar de boom met de mooiste bloemen. Ja, daar kan hij nu ook heen, hij is immers aan de overkant. “Hij ging in de mooiste bloem wonen en was de hele zomer gelukkig.” Vertelt Biegel ons hier dat ambitie loont maar dat er een prijskaartje aanhangt? Of zegt hij: kijk naar wat er wél is. Geluk is waar jij bent.
Op verjaardagen scoor ik graag met het hipste kinderboek. Dat ga ik veranderen. Ik ga Biegel cadeau doen.