“Staatsbosbeheer brengt troost voor een dichter”. Dat stond vorige week in NRC. Wij wisten van niks, maar vonden het een leuk bericht. Tweet hier, mailtje daar en het zong rond. Met die titel werd trouwens niet bedoeld dat de natuur die Staatsbosbeheer beheert zo troostrijk is maar dat de organisatie een paar dichtregels van Halil Gür geplaatst had in de bossen van Nunspeeet. En dat had de dichter, die dat via vrienden hoorde, veel goeds gedaan. Hij liep in Amsterdam nogal met zijn ziel onder zijn arm toen het bericht kwam.
Het gaat om twee fraaie regels:

“De stenen zijn de botten van de Aarde.
Door de stenen kun je met Moeder Aarde spreken.”

Die tekst zou Staatsbosbeheer ‘aan een eeuwenoude boom hebben verbonden’. Dat leek mij sterk, in de Nunspeetse bossen kende ik geen oude bomen. Maar het kan natuurlijk prima dat iemand de leeftijd van een boom heel anders inschat dan ik. En dan die stenen uit de tekst. Nunspeeet is vooral erg veel zand. Ik was nu heel benieuwd en bel de boswachter die ook niet weet waar de dichregels aangetroffen moeten zijn. Dan maar op pad. Ik spreek bewoners. Dat levert niets op.
Als het ook nog gaat regenen en hagelen vraag ik me wel af wat ik hier doe in deze rechtopgaande dennentreurnis – ik ben meer van het ‘schuilend onder dropplend lover’. En even later tref ik dat aan: een oude vijver omzoomd met een monumentale rododendronpartij. Ooit hoorde die bij het mysteriueze Ronde Huis dat al een halve eeuw geleden is afgebroken maar waarover nog steeds Demminkachtige verhalen worden verteld. Het beheer hier is spannend: midden in een bos, bedoeld om gewoon hout uit te oogsten, zijn allerlei relicten van een twintigste eeuws landgoed te vinden zoals exotische bomen waarmee vroeger geëxperimenteerd is voor beplantingen op zandgrond. Kappen moet hier dus extra zorgvuldig gebeuren.
De speurtocht naar wat dichtregels  brengt me naar deze levende poëzie. Ik besluit iets achter te laten.