Geen Tefaf, geen Van Oostsanen in Alkmaar, geen buurtlentefeest van ontKIEMWest in Amsterdam, zelfs geen verjaardag van Elswout (16 maart 1633, eerste grondaankoop voor de buitenplaats) maar dit weekend gewoon natuur thuis. Mijn merels zijn terug! Voor het derde seizoen op rij. Nou ja, soort van. Vorig jaar hebben ze bij de buren genesteld en bij mij gefoerageerd. Nu is het oude nest in mijn Japanse kamperfoelie weer bezet. Ze gaan het nog eens proberen. Zoals ik vorig jaar al schreef is de uitvliegruimte voor de jongen nogal krap wat leidt tot levensgevaarlijke landingen.
Merels zijn monogaam, en dan niet serieel maar voor het leven. Hooguit slechte broedresultaten zorgen voor echtbreuk. Ik ga er maar vanuit dat het steeds hetzelfde paartje is dat ik terugzie, dat schept een band. Wat er met de jongen gebeurt, is eigenlijk een raadsel. Dat er nogal wat door katten gedood worden is aannemelijk.
Ik had eerst helemaal niet door dat de kamperfoelie weer bewoond is. Ik was wat aan het snoeien – alles loopt ongelofelijk vroeg uit dit jaar – en ineens was er oogcontact. Terwijl ik toch al een kwartiertje met een scherpe schaar in de weer was, zo vlak boven haar hoofd, keek Mama Merel me aan met hooguit een blik van ‘wat moet jij nou’. Niks geen struisvogelpolitiek. Of wat je ook wel in natuurdocumentaires ziet, vooral bij grondbroeders, bij gevaar stoer blijven zitten maar dan wel verkrampt van de angst. Nee, ze vond het wel best. Zou ze zich herinneren dat er in mijn tuin al jaren geen gevaar is voor haar en haar man? Misschien vaart ze blind op Papa Merel. Die is enorm territoriaal. Meestal houdt hij zich op in de Japanse kers, met goed uitzicht over het nest en de omgeving. Als een ekster het waagt in de buurt te komen is het oorlog. Met veel lawaai en driftige bewegingen wordt het toch veel grotere en agressievere beest de tuin uitgewerkt. Papa heeft er klaarblijkelijk geen moeite mee dat ik bij zijn vrouw in de buurt kom. Dat geeft vertrouwen.
Ik heb nu zelfs twee composthopen. (Stel je daar niet te veel bij voor. Ze zijn dertig bij veertig centimeter). Een met takjes en blaadjes en zo. Daar mogen de merels een puinhoop van maken, op zoek naar voedsel. De ander is van 100% koffiedrab. Op de een of andere manier laten vogels die met rust terwijl er zich onder een soort koek die zich aan de bovenkant vormt een schat bevindt: wurmen! – en heel veel ander gewemel. Ik hoop natuurlijk dat de merels zich, net als andere jaren, vooral op de slakken storten.
Het is geweldig om te zien hoe zelfs in zo’n klein tuintje (minder dan twaalf vierkante meter) alles met elkaar samenhangt. Ecologie begint thuis.