In 1912 shockeerde Vaslav Nijinsky, de beroemde balletdanser, zijn publiek met een eigen choreografie, L’après-midi d’un faune, die uitgevoerd werd op het bijna gelijknamige stuk van Debussy (die op zijn beurt inspiratie haalde uit een gedicht van Mallarmé).
Nijinsky gebruikte echte hoorns en met was gaf hij zichzelf dierlijke puntoren. Was de transformatie te overtuigend? Was zijn reputatie als ‘onbeschaafd en wild beest’ hem vooruitgesneld? – schrijver en kunstenaar Jean Cocteau zou hem zelfs ‘deze kleine aap’ noemen. Of vond het publiek het decor en de kostuums, van Leon Bakst, te woest? De dans te modern? Wat was de schok?
Een faun is een boswezen dat in de literatuur en schilderkunst al eeuwen opgevoerd werd om verrukkelijk stoute scènes in een compositie op te nemen. Maar om die open en bloot op een podium te tonen, dat ging ver.
Van de andere kant: als je naar de Russen ging kijken in Parijs, dan deed je ’t er ook om, je zocht de schok op. Maar niemand was voorbereid op wat Nijinski in de laatste scène deed. Het woord masturbatie viel zelfs.
De faun is niet zomaar genotzuchtig. In het Engels noem je het self indulgent wat een betere beschrijving is. De faun is ongeremd, is zijn eigen heer en meester en handelt naar eigen maatstaf – of instinct. Zijn natuurlijkheid is irrationeel en daarmee beanstigend en bedreigend voor een burgermaatschappij die het moet hebben van controle. Zou de weerstand die sommigen voelen bij wildernis, daar nog steeds mee te maken hebben?[youtube http://www.youtube.com/watch?v=2GqGVkfUip8?rel=0]

Op zijn veertigste verjaardag zei de grootste danser van zijn tijd, Rudolf Nureyev (1938-1993): “It is time to indulge, to be foolish if I wish”. En hij danste L’après-midi d’un faune.