Vorige week zag ik The Wolf of Wallstreet en La grande bellezza. Dat zijn twee uitzonderlijk goed gemaakte films. Maar toch. In beide films jagen allerlei figuren ‘het volle leven’ na. Elke dag moet een feest zijn. En terwijl de cocaïne zowat van het doek stuift, zie je dat volledig mislukken. De films worden een aaneenschakeling van beelden van de leegte.[youtube http://www.youtube.com/watch?v=6FVBpRNldbA?rel=0]
Hoe anders is dat in Winter Nomads. Die film gaat over de transhumance. Ik kende dat woord niet, maar het slaat hier op de trek van twee herders, Pascal en Carole, die met zo’n 800 schapen, wat ezels en honden in vier maanden een tocht van 600 kilometer afleggen in de Zwitsers-Franse grensstreek.
Zo’n veetrek was vroeger in heel Europa normaal. In de zeventiende eeuw werden bijvoorbeeld tienduizenden ossen uit Denemarken naar Holland gedreven. Ons vee was er voor de zuivel, het Deense voor het vlees. De reis van Jutland naar de Beemster vond tussen februari en mei plaats.
Maar terug naar Pascal en Carole. Hij is 54 en volleerd, zij 28 en assistent in opleiding. Veel komen we niet te weten over deze twee. Zij woonde ooit in Brest en was klaar met ‘werken, eten, slapen’. Hij lijkt geboren voor het vak.
Het is een ervaring om te zien hoe geaard Pascal en Carole zijn. Zo vanzelfsprekend in het landschap, met hun dieren, aan het werk. En alles is werk: een kom koffie betekent eerst ijs smelten.
Je vraagt je wel af hoelang hun wereld nog zal bestaan. De botsing met  de moderniteit is er voortdurend: weides worden woonwijken, veldwegen veranderen in autowegen, boeren willen geen schapen die alles kaalvreten en misschien wel ziektes verspreiden op hun landerijen.
In de bioscoop hoorde ik mensen zeggen dat ze wel zo’n hoed als Pascal draagt, willen hebben. Is dat het dan? Ik denk het niet. Carole gaat door. Al is het in Bulgarije.