[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=1jM2WA2WbDc&w=560&h=315]Er zijn niet zoveel films waarvan ik kan zeggen dat ze me gevormd hebben. Nu is vormen ook een groot woord. Er zijn wel films die eerder iets lijken te bevestigen en daarmeee belangrijk voor me zijn.
Voor de donkere jaren tachtig was dat Koyaanisqatsi van regisseur Godfrey Reggio. De filmtitel betekent in de taal van de Hopi-indianen ‘leven dat uit balans raakt’. Koyaanisqatsi toont beelden van overweldigende natuur afgewisseld met vaak versnelde opnames van ons door technologie beheerste leven.
Ron Fricke werkte mee aan Koyaanisqatsi en maakte in 1992 Baraka. Wederom wonderschone fotografie; beelden van landschappen, mensen en industrie schijnbaar zonder echt verband achterelkaar gemonteerd. En nu is er, ook van Fricke, Samsara (Sanskriet voor de cyclus van dood en wedergeboorte).
Het is nogal wat om in één film meegevoerd te worden naar een hoogtepunt uit de cultuurgeschiedenis als de Spiegelzaal van Versailles én naar de menselijke tragedie van de Indonesische zwaveldragers. Het is een film over leven, en wat we als mensheid doen met de aarde. Zelfs het toverkollengekweel van Lisa Gerrard, die de soundtrack verzorgt, doet niks af aan de kracht van de beelden. En uiteindelijk laten die ons zien dat er niet alleen een eindeloze vormenrijkdom is maar ook hoe kwetsbaar de boel is, natuur en cultuur.[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=qp967YAAdNk&w=560&h=315]