‘Naar buiten’ is al sinds 2008 de slogan van Staatsbosbeheer. Voor wie al buiten komt, zelf de natuur opzoekt, zit er een fijn gevoel van herkenning in. Voor wie er nooit of te weinig komt, leze er een aansporing in.
Nu wordt in heel veel comedies gespeeld met de aanname dat echte stedelingen zich helemaal niet weten te gedragen op het platteland of in het bos. Carrie Bradshaw uit Sex and the city, honderd procent city slicker, heeft kennis aan de robuuste Aiden die meubelontwerper en -maker is en zijn vrije tijd het liefst doorbrengt in zijn cabin in the woods. De bedenkelijkheid spat ervan af maar voor de liefde besluit Carrie een keer mee te gaan. De Manolo Blahniks houdt ze aan, uiteraard.[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=DT4r51j0-w8&w=420&h=315]
Goeie gil van haar. En haar repartee mag er ook zijn: “a squirrel is just a rat with a cuter outfit.”
Voor sommigen behoort het naar buiten gaan bij de opvoeding, al eeuwenlang. Nergens is er zo’n cultuur van ’the country’ als in Engeland, zeker als je bij de ‘upper class’ hoort. Dan woon je al buiten, of je trekt er voor country weekends naartoe. Er is veel Britse humor die de spot drijft met de wens van de ‘middle classes’ om ook een beetje te zijn als de ‘upper class’. (Wat nooit lukt. Zoals Nancy Mitford zei: “When it’s you it’s non u”, waarbij ‘u’ voor ‘upper class’ staat). Hyacinth Bucket, uit Keeping up appearances, vertegenwoordigt het opwaarts mobiele streven als geen ander. (“It’s only an accident of birth that I’m not aristocratic”).
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=VS6VO_o1soM&w=420&h=315]

Werd ‘riparian entertainments’ nou voor de Nederlandse kijker ooit vertaald met ‘fluviatiele genoegens’? Hoe dan ook.

I think I’m done with the sofa
I think I’m done wih the hall
I think I’m done with the kitchen table, baby

Let’s go outside.