Met een decennium van Tolkien- en Harry Potterverfilmingen achter ons zou je haast gaan geloven dat ze wél bestaan: fabeldieren en fantasiewezens. In middeleeuwse beestenboeken (bestiaria), waarin ook wel planten en stenen werden opgenomen, wemelde het ervan. Alleen werden ze toen niet fantasiedieren genoemd.  Ze waren immers door God geschapen en hoe buitenissiger, hoe beter Zijn grootheid bleek.

Handelaren en later ontdekkingsreizigers brachten verhalen mee over de meest vreemde wezens. Stel je voor hoe in een Hollandse stad iemand in de zestiende eeuw zich een beeld moest vormen van bijvoorbeeld een giraf. Natuurlijk waren er al ‘wetenschappelijke’ boeken waarin exotische dieren waren afgebeeld, maar dat gebeurde vaak op basis van overgeleverde verhalen.
Zelfs Linnaeus, aan wie we de wetenschappelijke indeling van de natuur te danken hebben, durfde in de achttiende eeuw nog niet helemaal het bestaan van bizarre beesten te loochenen. In zijn Systema Naturae, dat voor het eerst verschijnt in 1735, deelt hij de natuur op in een mineralen-, planten-, en dierenrijk (waar de mens ook bijhoort). En hij onderscheidt een niet genummerde klasse: Paradoxa. Hiertoe behoren bijvoorbeeld de eenhoorn en de phoenix. Pas vanaf de zesde druk in 1748 laat Linnaeus de klasse Paradoxa vervallen.

Waar ik nu benieuwd naar ben: heb jij ook een favoriet fabeldier? Stuur een plaatje op naar m.ool@staatsbosbeheer.nl en na de zomer hebben we onze eigen wondernatuur. We zijn niet streng: ‘natuurwezens’ in de breedste zin des woords zijn welkom, van alruinmanneke tot Ent, van Pan tot Leviathan. Mag ik alvast de eenhoorn claimen?