Zo mooi kan het zijn: er wordt zware regen voorspeld, maar het wordt zo zomer als een zomer maar zijn kan. An English summer. En op Sissinghurst. Het is kleiner dan ik dacht. Maar op een goeie manier, het voegt zich naar het landschap. Dat is trouwens niet alleen een kwestie van maatvoering. De stenen van Sissinghurst zijn gebakken van klei die gewonnen werd op het eigen terrein. Het huis komt dus ook letterlijk uit het land voort.

Het is, in vergelijking met heel veel van die Engelse estates heel mellow, misschien zelfs unassuming. Maar wel verrukkelijk zichzelf. Toch is het niet op grond hiervan zo bekend geworden. Dat kwam omdat de naam Vita Sackville – West te vermarkten is. Er blijven boeken, films, series en meer komen die de naam legendarisch houden.

Maar goed, ik ben hier niet alleen voor mijn plezier. Ik wil ook uitvinden, zoals aangekondigd in HSFTW 67, of het de huidige eigenaren lukt om van Sissinghurst een working farm te maken en uiteindelijk zichzelf geheel te kunnen bedruipen. En natuurlijk hoe ze dat dan gedaan hebben.

De rentmeester van de National Trust, waar Sissinghurst aan vermaakt is door de familie, is er helder over: het begint met een náám die bezoekers trekt. De overeenkomst die de familie met de trust sloot is een bijzondere: de nazaten van Nigel Nicholson, de zoon van Vita en haar man Harold, mogen blijven op het landgoed, waardoor de familie ook echt verbonden is aan de plek. Daarnaast is Sissinghurst binnen de National Trust een economische eenheid. Dat wil zeggen dat winsten van Sissinghurst niet naar de centrale organisatie gaan, maar ook dat bij verliezen de trust niet bijspringt. Maar vooralsnog gaat het goed. Soms te. Op een ‘top’ dag zijn er wel 2200 bezoekers. Dat in goede banen leiden, vergt de inzet van zo’n tachtig betaalde krachten. Reken maar uit…

Nou heeft Sissinghurst een jaloersmakende 300 vrijwilligers. Toch blijft het aanpoten om bijvoorbeeld reserves op te bouwen. Een flink dak restaureren kost minstens twee miljoen pond. Dat krijg je niet zo maar bij elkaar met de verkoop van schorten, mokken en ovenwanten in de National Trustwinkel. Er wordt bijgeklust. Dit jaar bijvoorbeeld met een open air cinema.

Ach, kijk als ze dat nou net zo goed afschermen als de andere commerciële meuk, dan vind ik het niet zo erg. En Vita zou toch komen spoken als ze ’t niks vond?

O ja, als Sissinghurst het moest hebben van de inkomsten als ‘working farm’, dan was het allang een ruïne geweest!