[youtube http://www.youtube.com/watch?v=wbcfzMf3BEE?rel=0&w=560&h=315]Vandaag zou je het niet zo zeggen, maar het is toch echt lente. Overal dat tere groen, het fluitekruid staat al tientallen centimeters hoog, het blad van het vingerhoedskruid is weer fluwelig na de dorheid van de winter en er bloeit van alles. Ook mijn lievelings voorjaarsbloem: de bosanemoon. In mijn tuin doet hij het een beetje maar volgende week ga ik hem bekijken in zijn volle glorie, in een heus bos. Er is me door de beheerder zelfs ook nog een slanke sleutelbloem in het vooruitzicht gesteld. Hoe goed kan het zijn.
Nou…Er is in Europa een Romantische traditie waarin eerst wordt beschreven of bezongen hoe mooi de lente is, in een fris groen dal bijvoorbeeld onder een blauwe hemel met meestal ook wat kwinkelerende vogels en ontluikende bloemen. Maar dan, de hoofdpersoon kan er niet (meer) van genieten want ooit (sleutelwoord uit de Romantiek) genoot hij/zij de lente met zijn/haar geliefde. Maar die is weg. Dus gaat de hoofdpersoon zitten sippen. In Franz Schuberts Im Frühling (1826) is het allemaal wel heel hevig: “was ik maar een vogeltje, dan bleef ik op een tak zitten en zong een zoet liedje voor jou, de hele zomer lang.” Zomer?!
Je snapt Goethe, die met zijn Die Leiden flink heeft bijgedragen aan de Romantische traditie, veel beter wanner hij constateert: “Das Klassische nenne ich das Gesunde, und das Romantische das Kranke.”