Deze tekst bevat spoilers

Sinds december zie je ‘m overal in de boekhandels; Wildwoud, de Nederlandse vertaling van Wildwood, de fantasy-avonturenroman van de Amerikaanse schrijver Colin Meloy. Zijn vrouw Carson Ellis, bekend van het art work van The Mysterious Benedict Society, maakte de verrukkelijke tekeningen.

Vanaf de allereerste zin zit je al in een spannend verhaal: “Het was Prue een raadsel hoe vijf kraaien konden wegvliegen met een peuter die vijf kilo woog…” Prue is de elf (bijna 12!) jarige hoofdpersoon die samen met haar klasgenootje Curtis, besluit het ontvoerde kind (haar broertje Mac), terug te halen. Ze had gezien hoe de kraaien wegvlogen naar het uitgestrekte woud aan de rand van de stad, over de rivier en nog voorbij de industriegebieden. Daar waar op de kaart ‘De Onbegaanbare Wildernis’ staat en waar geen mens ooit gaat. Sterker nog, waar niemand ooit over spreekt…

Wat de mensen in de stad Wildernis noemen, blijkt te bestaan uit een drukbevolkt Zuidwoud en een landelijk Noordwoud met elkaar verbonden door De Lange Weg. Tussen deze wouden liggen nog het Vogelrijk, Het Bos van de Ouden en het Wildwoud.

Al vrij snel wordt duidelijk dat de kraaien handlangers zijn van de boosaardige Alexandra die ook een zwaarbewapend leger van coyotes aanvoert. Zij is de verdreven regentes van het Zuidwoud en is nu uit op de totale vernietiging van de Wildernis. Die kan ze bewerkstelligen door Mac te offeren aan de klimop die door kinderbloed verandert in een allesverslindende monsterplant.

Dat klinkt geweldadig en dat is deze jeugdroman ook. Er zit in de beschrijvingen van de Wildernis een overduidelijke parallel met onze eigen wereld; er is corruptie, dictatuur, natuurvernietiging en oorlog.

Maar er zijn ook wijzen en vredestichters. Het laat zich raden: er ontstaat een enorme strijd tussen goed en kwaad. En al die oorlogshandelingen, tja ik moest denken aan de laatste film van de The Lord of the Rings trilogie. Daar viel ook niet tegenop te gapen.

Nog een minpuntje: de vertaling, alhoewel voorbeeldig verzorgd, is gewoon te ouderwets. Niemand zegt meer ‘in een ommezien’.  

Wat ik heel leuk aan het boek vind, is dat de auteur ronduit kiest om zijn hoofdpersonen als echte nerds neer te zetten. (Nou ja, Curtis is eigenlijk een geek). Maar gaandeweg ontdekken die dan de held in hun zelf. Neem alleen al Prue, ze leest National Geographic, maakt botanische tekeningen, kent de vogelgids uit haar hoofd en terwijl Curtis nog X-Men leest, wordt zij geraakt door Under Milkwood van Dylan Thomas. (De jonge lezer met intellectuele ambities kan daar vast wel wat mee voor zijn boekbespreking!).

Maar het allergaafste is de woudtover. De magie van de groene wereld. En daarin kan  Meloy zich meten met de besten, of dat nou de anonymi van de volkssprookjes zijn of schrijfsters als de gravin van Ségur of J.K. Rowling. Meloy onthult zelfs het geheim hoe jezelf in contact kunt komen met de natuur!