De eerste zin van haar autobiografie luidt: “I loathe nostalgia”. Ik heb het over Diana Vreeland (1903-1989), een heldin. In eerste instantie zal de lezer zich misschien afvragen wat een persoon als Vreeland in dit blog doet. But hear me out.

Diana Vreeland had een fantastische carrière; ze begon als moderedactrice bij Harper’s Bazaar, daarna ‘promoveerde’ ze tot hoofdredactrice bij Vogue (ja, ze was de voorloper van Anna Wintour). Na haar pensioen ging ze niet niksen maar werkelijk baanbrekende tentoonstellingen maken in het Metropolitan Museum of Art in New York. Haar exposities (over mode) trokken miljoenen bezoekers.

Vreeland was zonder meer excentriek. Ze was nooit ‘voor het middaguur beneden’ en kon dan vragen of haar make up ‘wel kabuki genoeg was.’ Er zijn foto’s van haar met armbanden tot aan haar ellebogen. Vreeland zat nooit verlegen om een repartie. En ze heeft een aantal verstandige dingen gezegd, waarnaar ze ook handelde.

Uit de tijd bij Vogue dateert haar credo: “Give them what they never new they wanted.” Dat zou elke marketeer of productontwikkelaar in steen gebeiteld boven het bureau moeten hebben hangen – nou goed, mooi gestoken in hout mag ook.

Haar statement is zo briljant omdat het ’t standaard marketing denken op z’n kop zet. Word niet primair gedreven door beoogde verkoopcijfers, start niet met doelgroepanalyses! Nee, begin bij je eigen creativiteit, met jouw zin iets moois te maken omdat je gelooft dat een mooiere wereld een betere wereld is. En in dat hele proces dat je dan aangaat, ontdek je iets dat heel veel mensen zal raken en hun leven zal verrijken. (En dat was vér voor dat soort dingen in hippe Ted Talks gezegd worden).

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=Rh8-6PRiyso?rel=0]Vorig jaar was op het IDFA al de documentaire over haar leven te zien. Hij heeft een geweldige titel meegekregen: The Eye has to travel, naar een andere beroemde uitspraak van haar. Daarmee bedoelde ze dat wil een ontwerp goed zijn dan moet het oog er over heen kunnen gaan, van aandachtspunt naar aandachtspunt, maar zonder begin of eind. Ze vergeleek het met het oog dat dwaalt en zich verlustigt in een prentenboek. Ze merkte op “Is er iemand die een plaatjesboek leest en begint bij het begin?”
De natuur is wat dat betreft trouwens de grootste leermeester, Natura artis magistra!

Vreeland had een uitstekend oog voor landschappen, vooral voor de kleur ervan: “Green…can look like the subway – but if you get the right green… a spring green, for instance, is marvelous. The green of England and the green of France are the most beautiful spring greens. The green of England is a little deeper than the green of France, a little darker…”

Voor veel bladenmakers, kunstenaars, ‘mediamensen’ en vele anderen is Diana Vreeland een soort guru, een godmother. De reden daarvoor is simpel. Vreeland zag.