“Merels houden van regen, versnipperde landschappen, zachte winters en stedelijk gebied.” Zo begint de tekst onder het lemma Merel in de laatste editie van de Atlas van de Nederlandse Broedvogels. Ik geloof het onmiddellijk. In mijn stadstuintje (nog geen twaalf vierkante meter) heeft in april een merelpaar een nest gemaakt.

Als locatie koos het stel de Japanse kamperfoelie. Goeie keuze, zou ik ook doen als merel: de in elkaar gestrengelde takken zijn al bijna een nest en boven je heb je een fijn afdak van bladeren. Alleen meneer en mevrouw Merel zijn toch een beetje buren waar je niet om hebt gevraagd. De troep die ze maken is spectaculair. Dat begint met het verzamelen van bouwmaterialen voor het nest.

Van mijn zorgvuldig opgebouwde composthoop was in geen tijd niks meer over. Letterlijk: de hoop was weg en alle koffieprut, uienschillen en tuinafval lag door de hele tuin verspreid. Dat benaderde ik de eerste keer heel positief. Een composthoop moet je eens in de zoveel tijd keren zodat het rottingsproces goed op gang blijft. Nou, dat was dus gebeurd door de merel. Ik harkte alles weer bij elkaar en maakte een nieuwe berg. Die is slechts enkele uren bestand geweest tegen het merelgeweld.

Je kunt dan niet anders besluiten dan de troep maar te laten – of je verjaagt de merel… Maar –en hier begint de gijzeling- dat wil je toch niet? Uiteindelijk laat je die beesten volledig hun gang gaan. Stiekem ook omdat je je wel een beetje gevleid voelt dat ze jouw tuin hebben uitgekozen. (Dat is volkomen misplaatst, dat zich gevleid voelen, de merel is een ordinaire allemansvriend).

Goed, er worden eieren gelegd, er wordt gebroed en op een ochtend is het geschreeuw niet van de lucht: de jongen zijn uit het ei. Dan wordt het menens. De composthoop (tijdens de rustige broedtijd weer opgebouwd) wordt nu fanatiek belaagd. Alles wat er aan zichtbaar leven huist, wordt naar het nest gevlogen, bekken vol wormen en ander wriemelend spul.

De kamperfoelie moet echter gesnoeid worden, hij heeft meterslange uitlopers die het gemanicuurde uiterlijk ruïneren. Maar dat kan nu niet, je wil die jonkies geen doodsangst bezorgen. Eigenlijk kom ik helemaal niet meer in hun buurt (dat wil zeggen buiten). Teruggedrongen in de keuken bekijk ik het vrije leventje van het merelgezin. Dit is gewoon Stockholmsyndroom.

Hoelang gaat dit duren? Tot mijn schrik meldt een Engelse site dat tot in augustus jongen in nesten worden aangetroffen. Augustus! Wat nou met die rijmelarij van mei en elk vogeltje een ei. Dat klopt wel maar in juni gewoon weer. En later nog een keer.

Ik ga voor vreedzame coëxistentie. Ik neem de tuin weer in, snoei en geef water en ze moeten er maar aan wennen. Het werkt. En wederzijds voordeel: geen slakkenvraat dit jaar. De slijmerds zijn geëindigd als mereldiner.

N.B. Ik weet dat dit een hele slechte foto is. Maar je wil de merelwoning ook niet belagen voor alleen een goede foto. Kwestie van nabuurschap.