Na Alexander McQueen kun je niet om Iris van Herpen heen. Deze jonge Nederlandse modeontwerpster (zo noemt ze zichzelf) liep stage bij hem – en overigens ook bij Claudy Jongstra.

De overeenkomst met McQueen zit hem in de fascinatie voor the mechanics of nature die Van Herpen aanvult met een grote belangstelling voor high tech. Zo kan een outfit van Van Herpen qua vorm gebaseerd zijn op een natuurlijk proces als kristallisatie maar gemaakt zijn met de allernieuwste 3-d printers. Tenminste voor een deel, een ander deel is ‘ouderwets’ ambachtelijk handwerk.
Zie de ‘jurk’ die het icoon werd voor haar tentoonstelling in het Groninger Museum (nog tot 23 september).

Sommigen modereporters vinden dat er iets engs zit in haar ontwerpen, zeker als ze kaal in een museum te zien zijn en niet door mensen gedragen worden. Ik zie er ook iets speels in. Heel vaak blijken stukken niet gemaakt van het materiaal dat je in eerste instantie vermoedt. Een schijnbaar houten constructie blijkt een 3-d print, een extreem glad futuristisch ontwerp is bij nadere inspectie toch opgebouwd uit organisch materiaal, een skelet kan bij haar prima aan de buitenkant zitten. En schoenen op een soort dierenpootjes, dat is humor.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=QaqV9ERUxgM?rel=0&w=640&h=360]

Zelf zegt ze voortdurend op zoek te zijn naar nieuwe vormen. Die werden haar recent aangereikt toen ze het werk van fotograaf Steve Gschmeissner leerde kennen. Hij werkt met de Scanning Electron Microscope (SEM). Deze voor de wetenschap ontwikkelde microscoop maakt het mogelijk micro-organismen en ander ‘klein grut’ tot een miljoen maal te vergroten. Het is fantastisch wat je dan ziet. Van Herpen zegt dat ze niet begrijpt waarom mensen die micro-wereld eng of vies vinden, zij is totaal gebiologeerd.