Dat is natuurlijk altijd het gevaar bij een thematentoonstelling: je durft niet streng genoeg te selecteren. En als het dan ook nog om enorme thema’s gaat, zoals in dit geval ‘water’, dan verdrink je al snel in de mogelijkheden. Je hoort de makers denken ‘ja die! En die! En dat werk óók!’.
Hierdoor zijn er nogal wat koekoeksjongen op de tentoonstelling Zoet en zout (Water en de Nederlanders) in de Kunsthal. Wat doet het exhibitionisme van L.A. Raeven hier? Alleen omdat hun video geschoten is op de Ankeveense plassen hebben ze hier een plaats verdiend? Dat is te mager.
En zo zijn er meer werken die weliswaar iets met water van doen hebben, maar eigenlijk niet genoeg om op een thematentoonstelling te hangen. Ik noem een badende Diana van Rubens, een bewerkte foto van Ruud van Empel maar ook het werk Acceptance van Bill Viola. Voor een allesvreter als ik maakt dat niet zo veel uit. Ik wil altijd wel een Bill Viola zien.
Verder veel werken die wel to the point zijn én Nederlands (dat hoeft voor mij ook niet maar het is nu eenmaal wat de titel belooft).
Er is veel mooie fotografie. Bijvoorbeeld 155 opnamen van Cas Oorthuis uit 1950. Of de originele afdrukken uit 1939 van een in stelling gebrachte Nieuwe Hollandse Waterlinie. De foto’s van de inundatiegebieden waarin cavalerie vastloopt, kende ik alleen van heruitgaven. Hoeveel scherper zijn deze foto’s!
Er hangt een prachtig IJssellandschap van Jan Voerman met een citaat dat me verraste: “De wolken zijn in werkelijkheid nooit zo. Zo ben ik van binnen.”
Zo valt er veel te genieten in de Kunsthal. Maar eenmaal buiten beklijft de tentoonstelling niet. Water is een belangrijk thema, nou en?

Fijn om daarna nog even Boymans in te lopen. Opvallend daar: in het Haagse School zaaltje hangen de mooiste ‘waterwerken’, zout én zoet, die je je maar kunt voorstellen!

Ook in Boymans (nog tot 26/2): Nieuwe energie in design en kunst. (Gesponsord door een energieleverancier). Er zijn heel veel poëtische en vernieuwende ontwerpen die aan de hand van een aantal subthema’s gepresenteerd worden (natuur, leven, tijd, bronnen enzovoorts).
Er is een mooie korte film van Mike Thompson waarin zijn Bloed Lamp gedemonstreerd wordt. De lamp is een soort fles waarin met behulp van chemische processen één maal een ontbranding kan plaatsvinden. Daartoe moet wel een druppel van je bloed toegevoegd worden. Op het einde van het filmpje verschijnt de tekst:”What if power came at a cost to the individual?”.

Wat bekender in Nederland (want Publieksprijs Zomerexpo 2011 in Haags Gemeentemuseum gewonnen), zijn Lonneke Gordijn en Ralph Nauta. Hun installatie Fragile Future III is opgebouwd uit talloze kleine raamwerkjes van brons waarin ledlampjes zijn bevestigd. En al die leds hebben een soort stralenkransen gemaakt van… paardenbloempluizen!