Eind vorig jaar is door ecologen erop gewezen dat het opheffen van de beschermde status van een honderdtal bedreigde soorten en de vergaande bezuinigingen op natuur, zullen leiden tot het uitsterven van planten en dieren in Nederland.
Dit gegeven leidde niet tot grote morele verontwaardiging. Er volgde niet een enorm debat over ethische grondslagen van het natuurbeleid.

Ik denk dat het goed zou zijn als we ons op zijn minst eens af zouden vragen hoe we ons als mens verhouden tot de natuur. En daaruit voortvloeiend volgt een wezenlijke vraag: mág jij de natuur beschadigen? En waar baseer je dat op? Probeer maar eens uit, in de kroeg, tijdens de lunch, of gedurende een fijne wandeling buiten.
Ik heb al meerdere keren meegemaakt: het debat eindigt in remise. De plicht om de natuur te beschermen konden we nergens aan ontlenen. Maar het recht haar te vernielen evenmin.

Wanneer we weten dat ons handelen (of het achterwege blijven daarvan) leidt tot het uitsterven van soorten dan willen we de verantwoordelijkheid daarvoor niet dragen. We sussen onszelf met de gedachte dat een individu toch niets kan doen. Of dat het nog wel heel lang kan duren voor dat de gevolgen merkbaar zijn.
De kunstenaar Marco Evaristti heeft geprobeerd precies dat wegkijkgedrag te doorbreken en mensen te confronteren met de keuze die ze hier en nu hebben. Sinds 2000 stelt hij in verschillende musea blenders tentoon met daarin goudvissen. Het is aan de bezoeker om te bepalen of hij de blender met een druk op de knop aanzet of niet. Geloof het of niet, sommige bezoekers kunnen de verleiding(?) niet weerstaan.
Hoe slapen die mensen?