Iedereen is het er over eens: de Diemer Vijfhoek is een spannende en mooie nieuwe wildernis geworden. Over het Diemerbos lopen de meningen echter nogal uiteen. Het is hier ook nog zo goed te zien dat het bos in een polder is aangeplant. De sloten liggen er nog en voor een deel is het plantverband superstrak.

In de zomer is het hier vast een grote, vrolijke Benettonreclame maar nu is het heel erg januari en heel erg zondagmiddag. Er zijn alleen mensen die de hond moeten uitlaten en dan snel weer naar binnen gaan. Over alles hangt een grauwheid die aankondigt: het gaat vriezen, misschien wel sneeuwen. Morgen is alles mooi wit! Nu is het mistroostig.

Toch zijn er verrassingen: een heel nat elzenbos met frisse groene ondergroei – zouden hier ooit sleutelbloemen kunnen groeien? Of zal er op z’n minst een tapijt van speenkruid verschijnen, zo over anderhalve maand? En hier en daar vind ik zelfs  fluitenkruid, in bloei op 29 januari!

Bij het speelbos staat een eigenaardig metalen installatie die duidelijk een hangplak voor uilen is. Er liggen verschillende uilenballen onder. Uitpluizen!

In en bij het Diemerbos ligt een enorme hoeveelheid infrastructuur, en die is niet eens overal lelijk. Niets bereid je voor op de monumentaliteit van de Diemerspoorbrug (over het Amsterdam–Rijnkanaal). Je loopt het bos uit en daar ligt hij. Zo groots. En de natuur lijkt zich aan te passen. De schermen van de berenklauw passen in dit landschap. Al zal de boswachter blij zijn dat deze invasie van reuzen net niet op haar terrein plaatsvindt.

En ik nam mee…