Bij vorst vriest de Brabantse Biesbosch, mede door de geringe stroomsnelheden, vrij snel dicht. De situatie in de Dordtse Biesbosch, die dicht bij de Moerdijkbruggen ligt, is wat dat betreft goed vergelijkbaar met de Brabantse Biesbosch. De Sliedrechtse Biesbosch, op de oostpunt van het Eiland van Dordrecht, kent echter nog steeds een relatief grote getijslag, waardoor het langer duurt voordat de boel daar dicht vriest. Het water gaat er nog dagelijks zo’n 70 tot 80 centimeter ‘op en neer’. Het water is er zoet en niet brak of zout. Zoetwatergetijdengebieden zijn ook op wereldschaal een zeldzaam fenomeen.

Om de vogels van de kust de rust te geven die ze verdienen, zijn er jaren geleden afspraken gemaakt voor een hoogwatervluchtplaatsen en foerageergebieden aan de buitenkant van de Schelphoek. Helaas werd de bebording en afrasteringen vaak vernield. Nu zijn deze maatregelen wederom hersteld en zal er extra toezicht zijn.

Door de droogte in Nederland vallen ook een aantal plassen in de Oostvaardersplassen gedeeltelijk droog. De drooggevallen slikken zijn een paradijs voor allerlei steltlopers. Grutto’s, goudplevieren, kluten, kieviten, steltkluten en kemphanen zijn vaak in grote aantallen te zien. Vandaag was ik bij vogelkijkhut de Grauwe Gans en sprak daar met een aantal enthousiaste vogelaars. De afgelopen week ontving ik van hen schitterende foto’s van waarnemingen die ze deden. Een greep uit deze foto’s en mijn ervaringen in de hut vind je in dit blog.

In ons jargon heten ze steltlopers, maar je mag ze ook gerust vogels op hoge poten noemen. Ik heb het dan over grutto, scholekster, kemphaan, wulp, kluut, kleine plevier en nog vele andere soorten. Ze foerageren graag op natte en modderige plekken, waar ze met hun snavel ‘op de tast’ allerlei schaaldiertjes en insecten naar boven […]

Er is uiteindelijk maar één plek waar ik een poging kan wagen de woorden te vinden voor het laatste blog. Het blog dat ik al dagen voor me uitschuif omdat het zo duidelijk het eind inluidt van mijn tijd op Rottumerplaat. Een tijd waar ik al heel lang van droomde en die nu waarheid is geworden. Een verlangen dat ergens in mijn jonge jaren zijn oorsprong vond, toen ik als kind van tien, elf jaar voor het eerst, in de herfstvakantie naar Schiermonnikoog ging; mee vogels ringen met Harm Vonk en zijn zoon, mijn beste vriend, Holmer. 

Bart en Doortje bloggen in de 10e vogelwachtersupdate van dit seizoen vanaf Rottumerplaat: vanuit onze woonkamer in het vogelwachtershuis hebben we zicht op een oude witte krakkemikkige nestkast waar nu al voor het tweede jaar een witte kwikstaart in broedt.