Met het stoppen van de postbezorging per boot in de Biesbosch komt een eind aan een traditie die dateert uit 1896. PostNL vindt drie uur varen voor vijf adressen niet duurzaam en efficiënt. Over de 45 kilometer lange tocht langs vijf PTT-brievenbussen deden ze toen nog twee dagen. Die twee dagen zijn inmiddels verkort naar drie uur, maar ook dat is te lang voor vijf adressen. "Tja, we hebben van die plannen gehoord en we zijn daar uiteraard niet blij mee" zegt Rob van der Made, boswachter beheer bij Staatsbosbeheer in de Biesbosch.

Boswachter Rob woont met zijn gezin sinds maart 2009 in het karakteristieke witte huis op Polder De Dood, in de Brabantse Biesbosch. “Wij zijn heel benieuwd welke kant dit op gaat, want het probleem bij ons is, dat wij in Drimmelen wonen en voor onze dagelijkse zaken gericht zijn op Werkendam. Dat maakt het voor ons allemaal heel erg lastig. De postboot vaart trouwens niet meer en PostNL huurt daar nu tijdelijk een boot voor. Lange tijd was de postboot een kenmerkend visitekaartje van de PTT en PostNL, maar blijkbaar vindt men dat niet meer zo belangrijk. Door het gedoe met de postcode belanden wij nu letterlijk tussen de wal en het schip.”

Roeiend de post bezorgen

Om iets over de postbezorging in vroeger tijden te achterhalen, belde ik met mijn oud-collega Dirk Fey. Tijdens zijn loopbaan bij Staatsbosbeheer woonde hij immers ook op Polder De Dood. “In de jaren zestig waren er twee postbestellers actief in de Biesbosch. Zo was er Janus Driesprong, zijn oude bootje ligt trouwens nog steeds in Drimmelen. Cees Schuller, de andere postbode, werd gesleept tot aan het Brugje van Sint Jan en vanaf dit punt bracht hij roeiend zijn post rond. Op een gegeven ogenblik zagen die twee elkaar weer in het Gat van de Kerksloot en werd de roeiboot weer opgepikt.”

Brood met een dieselsmaakje

We hebben het over de jaren zestig, dus hebben we het over een heel dynamisch gebied. Met grote verschillen tussen hoog en laag water. “Ja zeker” beaamt Fey. “Ze hadden te maken met storm, mist en in de winter ijsgang, maar die mannen gaven het niet gauw op. Het waren trouwens meer dan alleen maar postbestellers. In die dagen gingen ze eerst nog even langs de bakker om brood voor de geïsoleerd wonende gezinnen op te halen. Aan het brood zat toen wel eens een dieselsmaakje, want postbode Driesprong plaatste dat brood voorin zijn bootje. Maar, ja daar mekkerde je toen niet over, je was allang blij dat hij het meenam.”

Postbode liet de hond uit

In de loop van de tijd kwamen er onvermijdelijke veranderingen, denk in dit geval maar eens aan de komst van de spaarbekkens. “Door deze ingrepen, verdwenen er steeds meer vaste postadressen in de Biesbosch. In die dagen wist de postbode, als ik niet thuis was, waar mijn huissleutel lag, dan liet hij soms mijn hond uit en hij wist op warme zomerdagen waar een koud biertje stond. Dat ging toen allemaal heel gemoedelijk, maar in onze huidige, complexe wereld is daar geen plaats meer voor” besluit Fey.