We hebben een uitzonderlijk zachte winter achter de rug. Het vroor nauwelijks en sneeuwval was in geen velden of wegen te bekennen. De kwakkelwinter gaat geleidelijk over in het voorjaar. Buiten is het goed te merken. De eerste lenteboden laten zich al zien. ‘Spring is in the air’.

Huzarenstukje
Ieder voorjaar kijk ik weer uit naar de komst van de grutto. In februari worden doorgaans de eerste grutto’s in De Biesbosch gezien. Het kenmerkende geluid van een stel joelende grutto’s boven een plas-dras staand weiland is iedere keer weer een bijzonder aangenaam gehoor. Voor die fraaie steltlopers telkens weer een huzarenstukje, want zij hebben er duizenden kilometers opzitten en zijn teruggekeerd uit hun overwinteringsgebieden in Noord-Afrika (Senegal). Sommige doen een dutje, met de lange snavel in de veren, terwijl andere achter elkaar aan jakkeren. Als de elegante steltlopers landen, vliegen de waterdruppels in het rond. De grutto’s besteden veel tijd aan het onderhoud van het verenkleed. De ranke snavels glijden onophoudelijk door de veren. Door een ‘scoop’ is goed te zien dat veel vogels nog grijs gekleurd zijn, in de loop van de tijd kleuren zij echter opvallend roodbruin. Niet alleen de aanwezigheid van de grutto’s duidt op de naderende lente. Langs diverse kreken in De Biesbosch staan de katjes van de Duitse dot, een struikvormige wilgensoort, op springen. Zeker bij de struiken die in de luwte staan. De wilg is tweehuizig; mannelijke bloemen (alleen met meeldraden) en vrouwelijke (alleen met stampers) komen op afzonderlijke bomen of struiken voor. Wilgenkatjes bloeien, afhankelijk van de soort, tegelijk met of na de komst van de bladeren. De opvallende gele katjes trekken tal van insecten, die zodoende meewerken aan de aan de bestuiving. De zaden van wilgen zijn vederlicht en kunnen dankzij een ‘kuif’ van haren zweven. Plotseling invallende kou kan de ontwikkeling van wilgenkatjes aanmerkelijk vertragen.