Verleden jaar werd op Fort Rammekens bij Ritthem een populatie muurhagedissen ontdekt. Hoe ze er gekomen zijn, uitgezet of tijdens de opknapbeurt van het fort een aantal jaren geleden met steen meegekomen, is niet bekend. Feit is dat ze het er erg naar hun zin hebben. Afgelopen week werden - na een winterslaap van een aantal maanden - de eersten weer gezien.

Vroege heren

Een wat schraal ochtendzonnetje was blijkbaar toch genoeg. Zorgde voor genoeg warmte en lentekriebels om eruit te komen. Uit de spleet en het holletje daarachter waar mijnheer de hele winter gezeten had. Mijnheer muurhagedis of liever mijnheren muurhagedissen, want als ik goed kijk zie ik er wel vijf of zes voorzichtig en ietwat slaapdronken – zo lijkt het – rondscharrelen. Of het allemaal heren zijn weet ik eigenlijk niet goed, want ze zijn niet uitgekleurd. De jongen van vorig jaar zijn nog niet helemaal op kleur. Maar normaal gesproken is het wel zo dat de mannetjes eerder wakker worden dan de vrouwtjes.

Hoe dan ook, goed te zien dat ze de winter overleefd hebben.

Geen moeilijke eters

Op de wat pokdalige, eeuwenoude muren van het fort met scheuren, gaten, nissen en holten, de eerste bloeiende muurbloemen en schaars opschietend (on)kruid zit trouwens ook al wat potentiële buit zich te warmen. Ik zie wantsen, een enkele hooiwagen en wat spinnetjes rondkruipen. Nu zijn muurhagedissen geen moeilijke eters, eigenlijk vinden ze alles wel de moeite waard. Hoewel ze te boek staan als typische vleeseters zijn uit het buitenland waarnemingen bekend van muurhagedissen die zich te goed doen aan zaden en vruchten. Maar of dat echt principiële vegetariërs zijn? Van levendbarende hagedissen heb ik gelezen dat ze jaarlijks hooguit 60-100 gram (!) voedsel nodig hebben, dus echte Holle Bolle Gijzen lijken onze inheemse hagedissen niet te zijn.

Hoe dan ook “onze” hagedissen zijn wakker en gaan een rustig voorjaar tegemoet nu het fort door de corona maatregelen achter slot en grendel is ….