Ineens was die daar en kwam zonder enige aarzeling op mij aflopen, de stier en één ding was duidelijk: het zinde hem totaal niet dat ik daar in zijn wei rondliep.

Het was in de Molenpolder bij Ossenisse in Oost Zeeuws-Vlaanderen. Ik was daar voor de laatste ronde broedvogelkartering. Ondertussen noteer ik ook planten en eventueel dagvlinders. In deze wei was ik nog niet eerder geweest en had alleen van buitenaf kieviten, graspiepers en wilde eenden geteld. Vóór ik de wei instap kijk ik eerst even goed rond. Welk vee graast er? Een heel eind verderop graast een groep van zo’n 20 koeien met jonge kalvers. Dat is altijd oppassen dus. Met de verrekijker speur ik ze allemaal af. Zit er misschien ook ‘een zware meneer’ tussen? Ik zie aan geen enkele onderkant een kwast en ik besluit de wei in te stappen. De veldcomputer stand-by, de oren op scherp. Links nog een baltsende graspieper, rechts een zingende kleine karekiet. Naast mij en voor mij leuke planten zoals moeraskers, zilte schijnspurrie en zeegroene ganzenvoet. Mijn focus ligt op niet meer dan twee meter rondom mij.

En dan gebeurt het. Ik hoor wat gerommel, ik kijk op en zie de hele meute koeien in volle vaart op mij afkomen. In minder dan geen tijd zijn ze op niet meer dan 20 meter afstand en dan komt ineens vanuit het midden van die groep tóch zo’n grote meneer tevoorschijn! Alle koeien gaan met het nodige respect voor deze kolos opzij en geven hem alle ruimte om te doen wat hem te doen staat. En voor ik het weet stompt die enorme kop tegen mijn borst aan. Hij zet niet echt door, was dit een waarschuwing? Ik loop achteruit richting het raster dat zeker nog 50 meter van mij vandaan is. Het gaat hem niet snel genoeg en nog een keer krijg ik een dreun. Alles aan hem zegt: weg wezen jij! Ik weer af met mijn handen, geef nog een soort van oerbrul, maar dat maakt natuurlijk allemaal minder dan geen indruk.

Kennelijk zitten er op alle twee mijn schouders beschermengeltjes. De groep koeien gaat aan de ren en slepen zo de stier mee. Even ligt zijn aandacht elders. Het geeft me de tijd om tot aan het prikkeldraad te komen en daar snel doorheen te glippen. Maar ze houden me in de gaten. Ik kan geen kant uit. Achter mij een diepe en brede sloot, dus ik moet vlak langs de draad blijven lopen. De stier komt keer op keer vlak bij mij staan. Graaft met zijn kop een kuil in het zand, trapt met zijn poten grote stofwolken in de lucht. Hij is pissig! De drie prikkeldraden lijken mij ineens dun en breekbaar en vooral symbolisch van aard. Zo stil mogelijk sluip ik verder. Het was maar een benauwd halfuurtje.

Even de andere wei in. Even zitten op de dijk. Even bijkomen. Een rietgors zit hoog in het riet te zingen, wat ganzen snateren, wat meeuwen krijsen. Ik noteer nog héél veel goudknopje, goudzuring en greppelrus. Ik zou het allemaal niet willen missen. De volgende keer toch maar iets beter uitkijken.