Dit was zo’n avond… Eentje om in te lijsten. Eentje om over een paar jaar in spannende verhaalvorm aan mijn kleinzoon Daniel te vertellen. Vorige week vrijdag kwam het sein van Fred van Het Zeeuwse Landschap: “Vanavond! Boomkikkerteling! Het is vochtig en de temperatuur is goed. Hopelijk gaat de wind nog wat liggen”. Deze avond proberen we met een groep tellers in één keer te weten te komen hoeveel boomkikkers er in West Zeeuws Vlaanderen voorkomen. Een telling die al jaren achtereen met veel enthousiasme en inzet wordt uitgevoerd. Ooit begonnen ergens in de jaren ’80 van de vorige eeuw, toen het met deze soort maar uiterst moeizaam ging. We vreesden voor uitsterven in de streek zelfs. Maar het tij is gekeerd.

Ik rijd richting de Knokkert en de avond is perfect. Ondertussen windstil. Zet de auto aan de kant en meteen word ik stil van het enorme kikkerkoor dat ik nu hoor. Dit kan toch geen waar zijn? Zo veel! Het is een erg donkere nacht. Het weiland dat voor me ligt tekent zich heel subtiel af ten opzicht van het omringende pikdonkere bos. Daar linksachter ligt de grote kikkerput, waar Alex ooit een herstelplan voor schreef. Ze waren helemaal verdwenen, hier in de Knokkert bij Cadzand. Sinds drie jaar zijn ze terug. Eerst aarzelend. Het eerste jaar ’n enkeling, daarna ’n stuk of zes, maar nu! Boven het water hangt een vlaag van mist en het lijkt alsof deze mist het kleine beetje licht dat er is absorbeert en versterkt weer uitzendt. Alsof het gedragen wordt door de luid kwakende kikkers. Eén grote bol gevuld met geluid en energie en de existentiële drang om te overleven en voort te leven.

Ik zie bijna geen hand voor ogen en loop voorzichtig door het lange, natte gras. Er is slik, er liggen takken, er zijn greppels. Lopen er toch geen koeien in de wei? Zit er toch geen stier tussen? Ik zie helemaal niets! Maar de drang om tot aan de kikkers te gaan is te groot om me daar veel zorgen over te maken. Aan de rand van de poel is het geluid letterlijk oorverdovend. Ze zijn terug! En ik denk terug aan al die acties de afgelopen jaren. Een boomkikkeractieplan, het opstellen van Het Haegepuutstatuut, het amfibieënproject, het bezoek van Jan Wolkers en de publicatie van zijn ‘Het kruipend gedierte des aardbodems’, de realisatie van de EHS. Alles was er klaar voor. Alleen de boomkikkers nog.

Deze avond struin ik door weilanden die ik nooit eerder betrad, met een zaklamp die het opgeeft, met dreigende bliksemlichten aan de verre horizon, met de lucht zwaar gevuld door fluitenkruid- en meidoorngeur, met een zachtjes roepende ransuil in het bos, met imposante silhouetten van de oude fruitbomen en overal, overal om me heen: boomkikkers!